Op 2 juli 1971 ging een 24-jarige student aan het Fresno City College naar huis na een avondje op de racebaan.
Onderweg naar huis merkte hij een vreemde “gloed” en reed hij met zijn wagen naar wat hij dacht, dat een brand was.
Hij kwam toe aan een huis die volledig bevangen was door de vlammen. Drie jonge meisjes stonden buiten in hun slaapkleedje. Er was ook een doodsbange mama aan het roepen dat een van haar kinderen nog binnen was.
De politie was net toegekomen, maar de brandweer was er nog niet.
De gechoqueerde moeder, Carol Magee, vertelde aan de politie en de onbekende man in welke kamer haar baby lag. De tijd begon namelijk te dringen.
Aangezien de enige mensen ter plekke de politie waren, en de jonge student, brak de politie een raam en ging de student binnen in een kamer vol rook, waar het kind blijkbaar zat.
De onbekende student vond de baby, en bracht hem naar buiten. Gelukkig was de baby volledig ongedeerd. De jonge held verliet het huis langs het raam en klom daarna uit het brandend huis. Alles verliep goed, behalve dat hij zich gesneden had aan glasscherven.
Enkele momenten later, toen de mama haar baby knuffelde, verdween de mysterieuze student. Op dat moment zakte het plafond in en de kinderkamer ging in de vlammen op.
De jonge man die het kind had gered ging verder met zijn leven en hoorde nooit meer iets over de baby die hij had gered.
De lokale krant schreef een stukje over de vreselijke brand, maar had geen informatie over de mysterieuze barmhartige Samaritaan die de baby die nacht had gered. Een vriend van de onbekende jongen contacteerde de krant om hen te informeren dat zijn familienaam Freund was.
De familie kon de held echter niet opsporen, en ze kregen dus nooit echt de kans om hem te bedanken.
Toen Cyndee Farr-Gutierrez, een van de kleine meisjes die buiten in haar slaapkleedje stond, over de brand schreef voor een schoolopdracht, gebeurde er iets.
Ze schreef een dankbrief en stuurde het op naar de lokale krant, The Fresno Bee. In haar brief vroeg ze of ze haar brief wilden publiceren als een soort advertentie.
Indien de student met de naam ‘Freund’ in de regio zou wonen, zou hij het misschien zien?
Journalisten van The Fresno Bee besloten om Cyndee te helpen om de man op te sporen die haar kleine broertje had gered in 1971. En ze slaagden daar uiteindelijk in.
Eind vorig jaar, bezocht ze samen met haar zussen Rick Freund voor de allereerste keer, en konden ze hem eindelijk uitgebreid bedanken voor zijn heldendaad.
Het was tijdens die ontmoeting dat Freund te horen kreeg dat het kind die hij had gered, een jongen was, Robert “Bobby” Magee. Bobby is nu 47 jaar oud en woont net buiten Fresno. Hij werkt als timmerman en is trots dat hij uitstekend is in wat hij doet.
Bobby kweekt ook pompoenen tijdens de herfst. Daarnaast is hij de manager van een bloeddonatiecentrum in de buurt.
“Het kost ons bloed, zweet en tranen, en ik denk dat ik daar het meest trots op ben, dat we elk jaar mensenlevens redden,” zegt Bobby, wiens project 18.000 bloeddonaties verzameld heeft in de afgelopen 18 jaar.
Kort na die eerste ontmoeting met zijn dankbare zussen, ontmoetten Bobby en zijn familie Rick Freund in een restaurant. Bobby vernam dat Freund in het leger had gediend als militaire politie en een vrachtwagenbedrijf heeft.
Helaas had mama Carol nooit de kans om Freund in levende lijve te ontmoeten. Ze stierf in 2003. Ze had echter wel een dankbrief geschreven, uit het perspectief van Bobby. Bobby las pas later deze brief.
Dit is wat Carol schreef:
Je hebt mijn leven gered en verdween voor mijn ouders hun dankbaarheid konden uitdrukken. Sommige helden willen namelijk niet bedankt worden.
Een dankwoordje is niet genoeg om mijn leven te hebben gered. Maar ik weet dat mama en papa hun best zullen doen om me te leren wat goed en slecht is, en om jouw voorbeeld te volgen.
Je zag wat er moest gedaan worden en je deed het. We zullen je nooit vergeten.
Liefs, Bobby.
Het is duidelijk dat Bobby’s eigen leven op het spel stond die nacht. Hij werkt om levens te redden, maar dan op een meer georganiseerde manier.
Voor Rick Freund, was het niet de eerste keer dat hij een heldendaad deed. Hij had al een andere onbekende gered door mond op mond beademing te doen, en tevens nog een andere man, waarbij hij de heimlich greep deed tijdens een begrafenis. Hetzelfde gebeurde enkele jaren later, maar toen redde Rick een man die een hartstilstand kreeg tijdens een namiddagje jagen.
Rick kreeg verschillende erkenningen en medailles voor zijn heldhaftigheid en deze spreuk omschrijft zijn leven wondermooi:
“Je ziet iets verkeerd gebeuren, en je haalt diep adem wanneer je ziet wanneer niemand helpt. Vervolgens ga je er op af en doe jij het.”
Telkens we in een situatie terechtkomen waar onze hulp nodig is, worden we geconfronteerd met een keuze: komen we tussenbeide of gaan we toekijken?
Het komt zelden voor dat we de gevolgen zien van wanneer we geholpen hebben of niet.
Op een zomernacht in 1971, redde een jonge man een familie in nood. Hij bleef dat vervolgens zijn hele leven lang doen, onder de radar. Hij deed het nooit voor erkenning.
De jongen die gered werd uit de brand, heeft op zijn beurt zijn leven gewijd aan het redden van mensenlevens.
Deel dit verhaal op Facebook als je ook denkt dat goeie daden de beste kant van de mens tonen!