Het kan zeer vervelend zijn wanneer onbekenden voelen alsof ze het recht hebben om zich te bemoeien met het leven van anderen. Opmerkingen maken, beschuldigingen maken, vermoedens hebben, enzovoort.
Als je nog niet in iemands schoenen hebt gestaan, en als je niet weet wat een persoon doormaakt in hun dagelijkse leven, heb je dan het recht om je mond te openen en een mening te geven?
Kelly Dirkes is het jammer genoeg gewoon om “advies” te krijgen van onbekenden.
Zij en haar echtgenoot hebben twee kinderen met het syndroom van Down geadopteerd, en veel onbekende mensen benaderden haar en gaven hun mening daarover.
Kelly was haar dochter aan het dragen in een babywagen tijdens het winkelen. Tijdens het zoeken in de rekken, werd Kelly plots tegengehouden door een vrouw die iets te zeggen had over haar kleine meisje.
De vrouw vertelde haar dat haar kind “verwend” zou worden en “nooit zou leren om zelfstandig te zijn” als haar moeder haar zou blijven dragen.
Nam een diepe adem, kalmeerde en kuste haar kind
Kelly was verbluft. Ze had geen idee wat ze daarop moest antwoorden. Ze wilde niets liever dan de vrouw daar en toen op haar plek te zetten. Maar ze nam echter een diepe adem, kalmeerde zichzelf, kuste haar dochter op het hoofd en onthield dat beslissingen gemaakt in boosheid zelden goede oplossingen zijn.
Toen ze thuiskwam, ging Kelly neerzitten en schreef ze een open brief aan de vrouw. Haar woorden zijn zo krachtig dat we geloven dat iedereen ze moet zien.
“Geachte dame in de supermarkt” begint het.
“Ik heb het al vaker gehoord. Dat ik “mijn kind verwen”. Je was zo overtuigd dat ze nooit “zelfstandig” zou zijn. Ik lachte naar je, kuste haar hoofd en ging verder winkelen.
Moest je eens weten wat ik wist.
Moest je eens weten hoe ze de eerste tien maanden van haar leven helemaal alleen in een steriele metalen kribbe lag, met niets om haar te troosten behalve zuigen aan haar vingers.
Moest je eens weten hoe haar gezicht eruit zag toen het weeshuis haar me overhandigde. Momenten van sereniteit met die van grote angst. Niemand had haar ooit zo vastgehouden, en ze had geen idee wat ze moest doen.
Als je eens wist dat angst een dagelijks gebeuren was voor haar, haar hoofdje kloppend tegen de rand van haar wieg om iets te voelen van emoties en comfort.
Als je eens wist dat de baby in de wieg hartverscheurend “onafhankelijk” is, en hoe we minuten, dagen, uren, weken, maanden en jaren proberen om haar gevoel van trauma en onveiligheid weg te werken.
Als je eens wist wat ik wist.
Als je eens wist dat de baby nu jammert wanneer ze wordt neergezet dan wanneer ze wordt vastgenomen.
Als je eens wist dat die baby “zingt” in de ochtend, en na haar dutje, want ze weet dat haar gebrabbel zal helpen om uit de wieg te geraken en haar luier te verversen.
Als je eens wist dat die baby zichzelf in slaap wiegt in de armen van haar mama of papa, in plaats van op zichzelf.
Als je eens wist dat de baby iedereen aan het huilen bracht toen ze troost zocht.
Als je eens wist wat ik wist.
“Die baby verwennen” is de belangrijkste job die ik ooit zal hebben, en het is een privilege. Ik zal haar dragen zolang ze me dat toelaat, want ze leert dat ze veilig is. Dat ze behoort bij iemand. Dat ze graag gezien wordt.
Moest je eens weten…”
Vaak hebben mensen geen duidelijk beeld van iemands gedachten, dromen, angsten of achtergrond, en toch zijn ze zo snel om te oordelen.
Opnieuw, voelen we een nood om mensen eraan te herinneren om nooit over anderen te oordelen zonder eerst hun leven te kennen.
Applaudisseer jij ook alvast voor Kelly? En zou je die ongevoelige, harteloze vrouw ook op haar plaats zetten? Zo ja, deel dan dit artikel op Facebook om je steun te betuigen.