Emily Gavigan was een zeer gewoon, sociaal meisje met een rustig leventje. Maar toen de jonge vrouw ging studeren aan de universiteit begon ze nogal eigenaardig gedrag te vertonen.\
Ze werd paranoïde, mompelde regelmatig en was continu bezorgd dat er vreselijke dingen zouden gebeuren met haar familie.
Haar gedrag ging van kwaad naar erger en haar ouders waren bezorgd omdat ze maar niet konden begrijpen wat er in hun dochter om ging.
Toen Emily zich op een dag temidden een zeer drukke weg begaf omdat ze dacht dat ze vervolgd werd, wilden artsen een psychologische test afleggen om haar te onderzoeken. En daarna deed haar vader een buitengewone ontdekking.
Emily was urenlang doelloos aan het rondrijden op weg naar haar grootmoeder, en dat vond haar familie zodanig vreemd dat ze beseften dat ze best hulp kon gebruiken. Tijdens het rijden dacht Emily immers dat een truck haar aan het achtervolgen was, en daardoor was ze vier uur onderweg naar haar grootmoeder.
Maar er was helemaal geen truck. De jonge vrouw vormde duidelijk een gevaar voor zichzelf, en dat vond ook haar familie. De vader van de vrouw weigerde echter te geloven dat zijn dochter geestesziek was geworden. Hij vermoedde eerder dat er haar iets overkomen was.
Emily werd daarna psychologisch onderzocht maar de dokters konden het probleem niet opsporen.
Vader loste het mysterie op
Maar op een dag kwam de grote schok. Emily’s ouders kregen te horen dat ze maar eens moesten kijken naar een televisieshow die vele gelijkenissen vertoonde met het gedrag van Emily.
Een zekere Susannah Calahan, journaliste bij de New York Post, dacht een maand lang dat ze gek was geworden. Iets wat heel veel gelijkenissen heeft met Emily’s verhaal. Dus vroeg de familie aan de artsen om nieuwe tests uit te voeren.
De journaliste had een ziekte waardoor het immuunsysteem haar hersenen aantastte.
Maar de artsen wilden niets weten van dergelijke speculaties na het zien van een televisieprogramma. Volgens de artsen negeerde de familie Emily’s mentale problemen.
Ouders hadden gelijk
Uiteindelijk besloten de artsen toch in te gaan op hun verzoek. Nieuwe testen werden afgenomen en bleken positief. Eindelijk kreeg Emily de juiste diagnose.
Emily werd maandenlang behandeld, en Emily werd traag maar zeker opnieuw de oude. Na 12 maanden kon ze eindelijk terug naar haar gewone leventje. De ziekte was verdwenen.
Daarna verscheen Emily zelfs in hetzelfde televisieprogramma om te vertellen over haar ervaring met deze psychologie aandoening. Ze vertelde hoe ze dankzij dit programma nog leefde.
Wat alles nog ongelofelijker maakt, is dat door Emily’s getuigenis nog een andere jonge vrouw haar leven kon gered worden die net hetzelfde had meegemaakt. Dat vond plaats aan de andere kant van het land. Een familie was bezorgd geworden om hun 6-jarige dochter, die namelijk dezelfde symptomen vertoonde als Emily en Susannah.
Dit meisje is intussen 10 jaar en woont gelukkig en gezond bij haar familie.
Ouders kenen hun kinderen door en door. En artsen zouden beter moeten luisteren naar wat ouders te zeggen hebben over hun kinderen.
Deel dit verhaal aub om hier bewustzijn rond te creëren. Misschien kan Emily’s verhaal wel anderen redden. Ze zullen je dankbaar zijn.