Zelfs hoewel het lijkt dat we het word ‘organisch´ constant horen waar we ook gaan, denk ik dat veel mensen niet nadenken over waar hun eten vandaan komt als ze in de supermarkt of een restaurant zijn.
Ik ben ook zo´n soort mens.
Ik moet ook bekennen dat ik nooit echt heb nagedacht over de boeren die bij het ochtendgloren opstaan en hard werken op de velden.
Veel van deze boeren hebben een passie voor het produceren van kwaliteitsproducten die niet alleen goed zijn voor ons maar ook goed voor de planeet.
Maar wat staat er tegenover?
Katie Spence Pugh is getrouwd met een boer en weet maar al te goed hoe het leven op een boerderij kan zijn.
Na een lange dag werken komt ze thuis om voor haar kinderen te zorgen en het huishouden te doen. Ondertussen werkt haar man Eugene nog steeds uren door op de velden, schrijft The Daily Mail.
Op een dag, klaar met de situatie, stuurde ze een boos bericht naar haar man – ze wilde Eugene laten weten hoe klaar ze was met de manier waarop ze leefden.
Ze zagen elkaar bijna nooit en zij moest de zorg voor de kinderen en het huis allemaal zelf doen.
Toen Eugene die avond thuiskwam, verraste hij zijn vrouw. Hij ging in de keuken zitten om iets te eten.
Na een tijdje kwam hun dochter en ging naast haar vader zitten. Hoewel hij enorme honger had na een hele dag werk, deelde Eugene zijn maaltijd met zijn dochter.
En toen kreeg Katie een openbaring.
Ze schreef op Facebook hoe dat moment ervoor zorgde dat ze eindelijk haar leven begreep en waardeerde.
Ik maakte deze foto op een avond na een lange dag. Ik was moe. Ik was boos. Ik had mijn echtgenoot een bericht gestuurd waarbij ik hem liet weten dat het geen verschil zou maken, maar ik hem toch wilde laten weten hoe klaar ik was met hoeveel hij werkte en dat ik alles zelf elke dag moest doen. De baan, het eten koken, de kinderen in bad doen, weg in het weekend zonder hem, het huishouden, ik deed alles. Ik wil af en toe kunnen uitrusten. Toen gebeurde dit.
Hij kwam binnen, maakte eten klaar en ging zitten om alleen te eten. Hij was moe. Hij was bezweet. Hij was uitgeput. In plaats van te klagen, zei hij dat het hem speet dat ik moe was en me zo voelde. Charlotte ging bij hem zitten en bleef praten en at haast al zijn eten op. Hij klaagde niet. Hij deelde het, en dat raakte me.
Zou ik willen dat ik hem meer zag dan een uur per dag? Ja. Maar, de liefde die hij heeft voor zijn baan is iets om jaloers op te zijn.
Boerenwerk is een ondankbaar beroep. Het is altijd organisch dit, pesticide dat, en laten we het niet hebben over de stress van Moeder Natuur. Dit is een man die werkt om 4 generaties van bloed, zweet en tranen in leven te houden en die zijn kinderen de waarde van hard werken en discipline toont.
Dus toen ik mij gefrustreerd voelde, had ik mij eigenlijk dankbaar moeten voelen.
Ik mag bij het diner luisteren naar de verhalen van de kinderen. Ik mag ze in bad doen en ze horen lachen en giechelen.
Ik mag met ze knuffelen, drie uur langer dan hij dat kan doen. Hij offert zich op, ik niet. We blijven volhouden, tot de volgende regenachtige dag, als ze een paar extra uren met onze harde werker krijgen. Ondertussen, de volgende keer dat je een fijn katoenen shirt aantrekt of een heerlijk boerenmaal eet, dank een boer.
Waar zouden we zijn zonder hen?
Hieronder kan je het hele bericht van Katie lezen.
https://www.facebook.com/katie.s.pugh/posts/10154379426242460:0
Zonder families als deze, zouden we haast zeker geen lekkere verse gewassen hebben om eten van te maken of op tafel te zetten. Er zijn niet veel boerenfamilies meer in de wereld en we moeten ze waarderen.
Deel dit artikel om alle boeren te eren – ze verdienen alle lof voor hun harde werk.