In onze samenleving en op het nieuws is het gemakkelijk om je te focussen op alle vreselijke dingen die gebeuren. Er zijn veel doemscenario’s over het klimaat, schietpartijen en er is de pandemie. Het is makkelijk te denken dat de wereld de verkeerde kant op gaat.
Daarom vind ik ’t belangrijk om ons te focussen op de verhalen die de kracht en het doorzettingsvermogen van de mensheid tonen. De wonderen zijn de wereld nog niet uit, en obstakels kunnen worden overwonnen, ondanks sombere vooruitzichten.
Het verhaal van Harrison Okene bijvoorbeeld, de toevallige diepzeeonderzoeker, is er zo een.
Het begon allemaal toen een sleepboot op het punt stond een olietanker voor de kust van Nigeria weg te slepen. Harrison Okene werkte als kok aan boord van het schip Jascon 4 en genoot van zijn leven op zee.
Op een dag in 2013 moest de sleepboot de enorme olietanker stabiliseren in de Atlantische Oceaan, een paar kilometer voor de kust van Nigeria.
Het was een routineklus, maar de harde weersomstandigheden maakten alles ingewikkeld.
Hevige stormwinden teisterden de bemanning en maakten de situatie uiterst gevaarlijk. Plotseling kwam er een reusachtige golf, die de sleepboot raakte en begon te zinken. De situatie veranderde in luttele seconden in een ware nachtmerrie, en de 12-koppige bemanning van de Jascon 4 ging allemaal ten onder in de golven.
Dat is tenminste was wat de kustwacht dacht.
De boot zonk snel en zakte 30 meter naar beneden op de zeebodem. Het zeewater gutste naar binnen, en de bemanningsleden hadden geen kans om te overleven.
Iedereen verdronk, behalve de chef-kok van het schip, Okene.
Toen de boot kapseisde, bevond hij zich op een plek die zijn leven redde.
“Het was rond 5 uur ’s ochtends en ik zat op het toilet toen het schip net begon te zinken. De snelheid was zo, zo snel,” vertelde Okene aan AP.
Alles was pikdonker, maar Okene slaagde er op de een of andere manier toch in om uit het toilet te komen en vond een luchtzak in het kantoor van de ingenieur.
Hij slaagde erin om een klein platform te bouwen om zijn bovenlichaam boven water te houden en zo onderkoeling te voorkomen. Maar ook al gaf de luchtzak hem een kans om te overleven, het zou hem niet eeuwig in leven houden.
Okene had geen kans om van het schip af te komen. En als het hem zou lukken om eruit te komen, zou het minstens 30 meter naar de oppervlakte zijn, iets wat Okene natuurlijk niet kon weten. In zijn belevenis kon het 50 of 100 meter naar de oppervlakte zijn.
Het is moeilijk voor te stellen welke gevoelens van angst en paniek Okene daar beneden in het donker moeten hebben gevoeld. Hij droeg alleen zijn onderbroek in de koude, zwarte en lawaaierige kleine kamer. Vanuit zijn veilige plek kon Okene de zeedieren zijn dode collega’s horen opeten.
Okene besefte dat hij maar een iets kon doen: bidden voor zijn leven.
“Alles om me heen was alleen maar zwart en lawaaiig. Ik huilde en riep Jezus aan om me te redden. Ik bad zo hard. Ik had zo’n honger en dorst, en had het zo koud. Ik bad alleen maar om een soort licht te zien,” zei Okene.
En ongelooflijk maar waar, zijn gebeden zouden verhoord worden.
Eindelijk, na twee en een halve dag in zijn kleine luchtzak, hoorde Okene geluiden buiten de romp. Een Zuid-Afrikaans duikteam ging naar de boot om de lichamen in het scheepswrak op te halen, en toen ze de kamers begonnen te inspecteren, ontdekte een duiker iets wat hem deed verstijven.
Eerst dacht duiker Nico van Heerden dat hij weer een dood bemanningslid had gevonden. Maar toen hij Okene zag, merkte hij al snel dat de hand bewoog en dat de matroos nog leefde. Zodra zijn verbazing was weggeëbd, kreeg de duiker instructies om Okene te kalmeren door hem op de schouder te kloppen.
De camera van de duiker ving de geschokte reactie op en het moment komt op 50 seconden in de video hieronder.
Okene toonde zich uitzonderlijk kalm toen hij gevonden werd en volgde de instructies van de duiker op. Die bracht hem voorzichtig terug naar de oppervlakte.
“Ik wist dat toen hij me water gaf, hij me observeerde om te zien of ik echt een mens was, omdat hij bang was,” vertelde Okene aan de AP.
Het was geen gemakkelijke opdracht. Toen de man eindelijk boven water kwam, werd hij enkele dagen in een speciale kamer gehouden om hersenbeschadiging te voorkomen. Zijn ontdekking en redding kan alleen maar “De Grote Ontsnapping” genoemd worden! Okene verklaarde later dat hij kon overleven dankzij een blikje Coca-Cola dat hij bij zich had.
Ondanks de ongelooflijk schrijnende omstandigheden, kwam Okene terug en slaagde hij erin terug te keren naar zijn vrouw, Akpovona.
Volgens haar had haar man maanden na het incident last van nachtmerries.
Als hij slaapt, krijgt hij zo’n schok dat hij ’s nachts wakker wordt en zegt: “Schatje, het bed zinkt, we zijn in zee”, zei mevrouw Okene.
Na zijn bijna-doodervaring zwoer Okene dat hij nooit meer in de buurt van de oceaan zou komen. Maar hij veranderde later van gedachten.
Heel dit verhaal zou opnieuw uit een Steven Spielberg filmscript kunnen komen.
Jaren na de reddingsmissie werden duiker Nico van Heerden en Harrison Okene hechte vrienden.
“Ik heb er een vriend voor het leven bij. Als je eenmaal iemands leven hebt gered, deel je een band met die persoon die maar weinig mensen zouden begrijpen”, vertelde van Heerden in 2015 aan Netwerk.
In 2015 overwon Okene zijn watervrees en nam duiklessen. Als gevolg daarvan werd hij gecertificeerd beroepsduiker en overhandigde Nico van Heerden Okene zijn diploma.
“Ik ben heel, heel blij dat ik duiker ben geworden. Het was zo leuk. Ik heb genoten, nu ben ik getraind om andere mensen te redden,” zei Okene.
De blik op Okene zijn gezicht toen hij werd gevonden is iets wat ik me voor altijd zal herinneren. Als je op dat moment de dood accepteert, moet het zien van hoop ongelooflijk zijn geweest!
Voor mij laat dit echt zien dat je nooit de hoop moet opgeven. Wat een geweldig gevoel moet het zijn geweest om gered te worden na al die tijd in het donker en de vrieskou!
Je kunt ons nu ook volgen op Instagram voor meer goede verhalen, foto’s en video’s.
