Helaas beoordelen mensen anderen te snel en zonder enige kennis van wat ze ervaren of welke problemen ze doormaken. Soms is het moeilijk om ons in te leven met anderen wanneer we niet weten wat er echt speelt.
Dit verhaal is daar een treffend voorbeeld van. Het vertelt ons om nooit zomaar conclusies te trekken – zelfs niet op onze moeilijkste momenten.
Het begint allemaal wanneer een arts het ziekenhuis inrent om een noodoperatie uit te voeren op een jonge jongen.
Een arts kwam haastig binnen in het ziekenhuis nadat hij werd opgeroepen voor een spoedoperatie. Hij beantwoordde de oproep, kleedde zich om en ging rechtstreeks naar de operatiekamer. Hij merkte dat de vader van de jongen in de gang ijsbeerde en op hem wachtte.
Toen hij hem zag, riep de vader: “Waarom heb je al die tijd genomen om te komen? Weet je niet dat het leven van mijn zoon in gevaar is? Heb je geen verantwoordelijkheidsgevoel? ‘
De dokter glimlachte en zei: “Het spijt me, ik was niet in het ziekenhuis en ik kwam zo snel als ik kon na het ontvangen van de oproep en nu wens ik dat je kalmeert zodat ik mijn werk kan doen”.
“Rustig aan?! Wat als je zoon nu in deze kamer was, zou je kalmeren? Als je eigen zoon sterft tijdens het wachten op de dokter, wat doe je dan? “Zei de vader boos. De dokter lachte weer en antwoordde: “We zullen ons best doen en je moet bidden voor de gezondheid van je zoon”.
“Advies geven als we ons niet zorgen maken, is zo gemakkelijk,” mompelde de vader.
De operatie duurde enkele uren, waarna de dokter gelukkig ging: “Godzijdank! je zoon is gered! ”
En zonder op het antwoord van de vader te wachten, vervolgde hij zijn weg en zei: ‘Als je nog vragen hebt, vraag het aan de verpleegster’.
“Waarom is hij zo arrogant? Hij kon niet enkele minuten wachten, zodat ik naar de toestand van mijn zoon zou vragen, “zei de vader toen hij de verpleegster enkele minuten na het vertrek van de dokter zag.
De verpleegster antwoordde, de tranen stroomden over haar gezicht: ‘Zijn zoon stierf gisteren bij een verkeersongeval, hij was bij de begrafenis toen we hem belden voor de operatie van je zoon.
En nu hij het leven van je zoon redde, ging hij weer weg om de begrafenis van zijn zoon tot een mooie einde te brengen. ‘
Hoewel het niet mogelijk is om te bevestigen of dit verhaal gebaseerd is op echte gebeurtenissen of niet, gaat het zeker op één belangrijke manier op: als we boos zijn, schieten we snel uit onze slof.
Het is vooral belangrijk om dit nooit te doen wanneer je iemand tegenkomt van wie we niets weten.
Mantelzorgers zoals artsen en verpleegkundigen krijgen bijvoorbeeld niet altijd de waardering die ze verdienen, maar ze zijn er elke dag voor ons en redden levens. Ze werken vaak zware werktijden, ondanks hun eigen leven, gevoelens en problemen.
Deel alsjeblieft dit verhaal met iedereen die je kent op Facebook als het je ook raakte.