Ik zal nooit begrijpen wat sommige mensen beweegt om een onschuldig kind pijn te doen.
Maar één ding is zeker en dat is dat kindermishandeling altijd gemeld moet worden als het gevonden word. Want als we geen aandacht besteden aan misdaad tegen kinderen, of leren van de geschiedenis, worden de dingen alleen maar erger.
Anatoly Slivko uit de voormalige Sovjet Unie was de vader van twee kinderen en de leider van een jeugdgroep voor jongens.
Hij had aanzien in zijn gemeenschap, maar niemand had enig idee van wat hij deed in de 20 jaar sinds dat hij zijn eerste misdaad pleegde, tot de dag dat hij gepakt werd.
In 1961, toen Anatoly 23 jaar was, was hij getuige van een verschrikkelijk ongeluk met een motor. De bestuurder was dronken en stuurde op een groep mensen in, waarbij hij een jonge jongen om het leven bracht.
De jongen droeg het uniform van een ´Young Pioneer´ (het Russische equivalent van de scouting) en de geur van benzine en vuur was erg penetrant, terwijl de jongen zijn laatste adem uitblies.
Iedereen die het ongeluk had gezien was gebroken – maar om een of andere vreemde reden wekte de verschrikkelijke aanblik bij Anatoly andere gevoelens op. En deze spanning zou verschrikkelijke gevolgen hebben voor vele jonge jongens in de toekomst.
Twee jaar later was Anatoly leider bij de lokale jeugdclub en beging hij zijn eerste daad in een reeks van misdrijven.
In de 22 jaar die volgden werd Anatoly met één of twee jongens per jaar vrienden en gebruikte hij hen om zijn fantasieën te herleven. Niemand verdacht hem ooit. En zijn positie als jeugdleider bleek de perfecte ´vermomming´ voor zijn afschuwelijke misdaden.
Anatoly begon met vertrouwen kweken bij de jongens. Hij zei tegen de jongens dat hij een film op ging nemen in het bos en dat hij wilde dat ze erin meespeelden.
Omdat de jongens hem vertrouwden, had hij nooit een probleem om de jongens mee te krijgen in het bos.
Eenmaal op de plek waar de film opgenomen werd, vroeg hij de jongens om mee te doen aan een experimenten. Anatoly hing de jongens aan de voeten op aan een boom totdat ze buiten bewustzijn raakten. Vervolgens liet hij ze omlaag komen en bevredigde hij zichzelf. Hij nam alles op zodat hij het moment keer op keer kon beleven. En als hij genoeg had van een bepaalde film, ging Anatoly op zoek naar een nieuw slachtoffer.
De meeste jongens konden het misbruik niet herinneren, dus niemand had een idee wat er in de jeugdclub van Anatoly om ging.
Gedurende zijn tijd bij de club haalde hij 43 jongens over om met hem mee de bossen in de gaan. Maar slechts 36 jongens kwamen weer levend uit de bossen.
Soms ging Anatoly nog verder. Om het gevoel na het ongeluk van zo veel jaar geleden weer terug te halen, liet hij de jongens hangen totdat ze stierven. Vervolgens haalde hij de jongen naar beneden, goot benzine over hem heen en zette hem in brand.
En hoewel er gedurende de jaren meerdere tieners van Anatoly´s kampen verdwenen, duurde het erg lang voordat de politie hem oppakte. Niemand vermoedde dat een zodanig populair iemand achter de mysterieuze verdwijningen zat.
Op 2 september 1985, verdween Anatoly´s laatste slachtoffer. De 13-jarige Sergei Pavlov.
Voordat hij vertrok had Sergei aan een buurman verteld dat hij een video op ging nemen met Anatoly.
In november van dat jaar, tijdens het onderzoek naar Sergei zijn verdwijning, kwam aanklager Tamara Languyeva achter een schokkend patroon. Alle vermiste jongens waren lid geweest bij Anatoly´s jeugdclub. Dus uiteindelijk viel de verdenking op Anatoly, schrijft Murderpedia.
De politie vond echter geen bewijs en pas na vele interviews met ex-leden van de club kwam de waarheid boven water. Velen gaven toe dat ze slachtoffer waren geweest van de experimenten van Anatoly – en de vader van twee kinderen werd in december 1985 gearresteerd.
Anatoly werd aangeklaagd voor zeven moorden, zeven keer seksueel misbruik en zeven keer necrofilie. Met Anatoly´s hulp kon de politie zes van de zeven slachtoffers achterhalen. En in juni 1986 werd hij ter dood veroordeeld.
Op 16 september 1989 werd Anatoly geëxecuteerd door een vuurpeloton.
Anatoly Slivko’s zaak laat duidelijk zien waarom we altijd iets moeten zeggen als we vermoeden da teen kind mishandeld wordt.