Enkele jaren geleden vond Alice Gill, die werkt bij de Southern Pup Rescue & Retreat, een dierenorganisatie, een kleine en magere witte herdershond langs de snelweg.
Het leek alsof de hond op zoek was naar voedsel, aangezien het langs het vuilnis snuffelde dichtbij een kerkhof.
Toen Alice de hond benaderde, kon ze zien dat het een wijfje was en dat ze haar melkproductie probeerde te stimuleren. Dit wees erop dat ergens puppy’s had dichtbij.
De witte hond, die al snel de naam ‘Mama Angel’ kreeg, was bedekt onder de vlooien en teken.
Toen de hond Alice zag, begon ze te kwispelen met haar staart, iets wat ze al lang niet meer gedaan had.
Alice had medelijden met de hond en wilde haar onmiddellijk meenemen naar huis, maar ze wist ook dat als ze dat zou doen, de kleine puppy’s het niet zouden overleven.
Ze hadden hun mama nodig.
Alice haastte zich snel naar huis in haar eentje om het juiste medicijn te halen en enkele gereedschappen om de teken en vlooien te verwijderen van de hond.
Ze keerde terug naar het kerkhof waar ze ‘Mama Angel’ het laatst had gezien, en vond haar daar terug met een mannelijke hond, mogelijk de vader van de puppy’s.
Alice behandelde beide honden en gaf hen eten. Daarna ging ze naar een huis in de buurt om te zien of iemand informatie had over de twee straathonden.
In die buurt ontmoette ze een vreemde man, Carl, die aan Alice vertelde dat de eigenaar van de honden een oude vrouw was, mevrouw Carey, en die was enkele weken geleden net overleden.
Ze stierf net voor ‘Mama Angel’ bevallen was van haar kleine puppy’s. Mevrouw Carey lag begraven op het kerkhof onder een gigantische berg blauwe rozen.
Toen vertelde Carl iets prachtig en hartverscheurend aan Alice. ‘Mama Angel’ zou elke dag van haar baasje geweest zijn sinds ze overleden was, in de hoop dat mevrouw Carey ooit zou terugkeren.
Maar wat de puppy’s betreft, wist niemand in het dorp waar ze waren. Carl vertelde aan Alice om eens te gaan checken bij de neef van mevrouw Carey, die de honden af en toe hielp eten geven.
Dus zo gezegd, zo gedaan. De neef ging akkoord om Alice binnen te laten in het huis van mevrouw Carey om de pups te helpen vinden.
Maar ze kon ze nergens vinden.
Enkele uren later, besliste Alice om terug naar huis te keren en Carl naar huis te brengen. Net wanneer Alice wegreed, riep Carl ”Daar is ze nu!” Het was ‘Mama Angel’, die op straat liep.
Alice beschreef later de gebeurtenissen op Facebook.
”Ze wandelde net voorbij de wagen, en merkte ons niet op. Ik stopte de wagen en vroeg aan Carl of hij gelovig was. Hij bevestigde, ‘ja mevrouw’. ‘Wil je samen met me bidden?’ vroeg ik. ‘Natuurlijk.’
”En zo eindigden twee totaal onbekenden, met de ogen gesloten, vragend naar God om deze hond haar pups te helpen vinden om zo mevrouw Carey te eren. We stapten uit, wandelden langs de weg, maar stopten regelmatig zodat Mama Angel ons kon bijbenen en kon rondsnuffelen. En toen, plots, liep Mama Angel naar een oud hok, waar haar kleine puppy’s zich verborgen hadden. Ze waren duidelijk uitgehongerd en blij om hun moeder te zien.”
De puppy’s die de namen Jaclyn, Kate en Farrah kregen, waren later samen met haar ouders geadopteerd door lieve, nieuwe eigenaars.
Godzijdank eindigde dit verhaal positief!
Bekijk hieronder aub de video van de hondenfamilie.
https://www.facebook.com/alicegill2/videos/10153532241852740/
Als je net zoveel van honden houdt als wij, kan je misschien dit ongelofelijk mooie verhaal delen met al je vrienden op Facebook!
Gepubliceerd door Newsner. Like aub.