Zwangerschap is niet alleen lichamelijk een lastige periode voor vele moeders, het is ook emotioneel en psychologisch zeer slopend. Een vrouw die die niet verwacht om zwanger te worden door de lichamelijke tekortkomingen van haar partner, zal zich zelfs nog meer gestresseerd voelen wanneer ze plots zwanger wordt.
Maar het gevoel van hoop, liefde en vreugde is vaak hetzelfde.
Moeder Ashley Zachmeyer kan hier zeker over meespreken. Na gediagnosticeerd te zijn geweest met het Polycysteus-ovariumsyndroom, had ze nooit verwacht dat ze ooit zwanger zou worden. Maar op een dag ontdekte ze dat ze zwanger was.
De weg die ze vervolgens aflegde zou alles veranderen waar ze ooit voor stond.
Lees haar geweldige verhaal over haar kleine vechtertje Adalee, met het moedigste hart.
“Mijn kleine meisje had geen kans op overleven. Hoe kon een baby van 400 gram nou overleven? Dokters hadden haar geen hoop gegeven, geen slaagkansen.
Toen ik zwanger werd, was het een grote schok voor iedereen. Ik kreeg de diagnose “Polycysteus-ovariumsyndroom”, wat leed tot onvruchtbaarheid. Mijn echtgenoot had ook te horen gekregen dat er een kleine tot onbestaande kans bestond dat hij vruchtbaar was.
Toen ze haar bestaan ontdekten, was ze reeds 7 weken ver. Ze voerden een echografie uit om misschien een cyste te vinden, want er bestond geen twijfel over dat ze niet zwanger kon zijn. Ik had reeds verschillende zwangerschapstests gehad! Tot onze grote verrassing, was er een hartslag. Dat moment veranderde alles.”
Na 12 weken vonden ze een bloedklonter in de baarmoeder, een zogenaamde subchorionische bloeding. Ik werd op bed gelegd en werd van dichtbij gemonitord. Na 18 weken was de bloedklonter verdwenen! De dokter was echter nog altijd bezorgd toen ze een anatomische scan uitvoerden. Ik wist dat ze niets kon zeggen, en ze hoefde ook niet. Haar gezicht sprak boekdelen. Mijn kleine meisje was 3 weken achter in haar groei en had heel weinig vruchtwater.
De eerste specialist die ik zag zei dat er minder dan 20% overlevingskansen waren. Hij vertelde me bovendien dat ik te jong en gezond was en dat ik opnieuw moest proberen. Mijn hart zakte tot in mijn schoenen. Ik wilde schreeuwen en huilen. Ik vroeg, “Waarom zou je ons met deze baby zegenen om haar dan weer weg te nemen?” Ik werd razend.
Die woede veranderde in vastberadenheid, ik zou niet opgeven. Ik kreeg daarop een tweede oordeel, en jammer genoeg was er minder dan 1 cl vruchtwater. Haar groeiachterstand werd groter en groter. Deze tweede specialist legde me de signalen van een miskraam uit, en stuurde me naar huis. Hij vertelde me om terug te komen in enkele weken, om te controleren of er een hartslag was. Ik was er kapot van.”
“Op dit moment had ik bijna de handdoek in de ring gegooid. Ik huilde, schreeuwde, stortte in elkaar. Toen ik op mijn ergst was gaf ik zelfs het piepklein beetje hoop op. Elke week die voorbij ging, kreeg ik opnieuw wat hoop. De dingen verslechterden maar ik kon niet opgeven.
God koos er namelijk voor dat ik moeder zou zijn voor een reden. Adalee bleef maar achteruit groeien. Het vruchtwater steeg wel, maar zakte telkens opnieuw. De specialist waarschuwde me bij elke afspraak (3 keer per week), dat de situatie er niet goed uit zag, en dat ik me moest blijven voorbereiden op het ergste.
Toen ik 26 weken ver was, vertelde de specialist me dat de bloedtoevoer in de navelstreng aangetast was en dat ik hoogstwaarschijnlijk in de volgende 24 uren een miskraam zou krijgen.
Ik weet niet zeker wat er op dat moment veranderde in mezelf, maar ik kreeg kracht die ik voordien nooit had gevoeld. Het was tijd om te vechten. Op dat moment was ze zelfs niet eens levensvatbaar. Ze vertelden me dat ik een keuze had. Ofwel zouden ze alles doen dat ze kunnen om haar te redden, of wel niet. De dokter raadde me aan om haar te laten gaan, de bevalling zou te stressvol zijn voor haar fragiele lichaampje en dat het onmenselijk zou zijn om haar erdoor te sleuren op die manier. Ik koos voor de eerste optie. Ik hoefde geen twee keer na te denken. Iets in mijn lichaam vertelde me dat het de moeite waard was om ervoor te vechten, dat is dus ook wat ik deed.
Ik werd in het ziekenhuis opgenomen en werd in een bed gelegd. Ze zeiden dat ik zou bevallen binnen de 72 uren. Drie dagen werden een week. Een week werd twee weken. Er was zoveel angst want haar hartslag zakte tot onder 50. Ze maakten me bijna enkele keren klaar voor een keizersnede, maar net wanneer ze zich klaarmaakten ging haar hartslag terug omhoog.
Toen we 4 weken in het ziekenhuis waren, en ik 29 weken zwanger was, woog Adalee eindelijk 450 gram. Voor ons was dit groot nieuws. De volgende dag tijdens de echografie bewoog Adalee echter niet en was er geen vruchtwater zichtbaar. Het was tijd.”
“Op 22 juni 2017, 29 weken ver, 5 dagen zwangerschapsduur, beviel ik van onze dochter. Het geschatte gewicht was verkeerd. Ze woog geen 450 gram, maar 400 gram. Ze had de grootte van een embryo van 22 weken. Ik herinner me dat ze zeiden dat onder 1 kg geen levensvatbaar gewicht is, maar gelukkig voldeden ze aan mijn wensen en deden ze alles om haar in leven te houden.
Ik herinner me de eerste keer toen ik haar zag. Ze had bijna doorzichtige huid en je kon elk bot in haar lichaam zien zitten, net als de ingewanden. Ik kon niet geloven dat ze zo aan het vechten was. Ik kon niet geloven dat een kindje ter grootte van een colablikje kon leven. Niemand had dit kunnen denken.”
“Na 4 dagen werd Adalee overgebracht naar het kinderziekenhuis van Atlanta. Het was de engste dag van mijn leven. Daar zouden ze een buisje plaatsen in haar. Toen ze haar verdoofden om dat uit te voeren, kon ze de verdoving niet aan dus moesten ze een intubatie uitvoeren. De eerste keer dat ze dit deden brak mijn hart. Ik had nooit gedacht dat ik zoveel draadjes en buisjes zou zien vastgemaakt worden aan mijn baby’tje.”
“De dagen gingen tergend traag voorbij. Ze kwam stilaan in gewicht toe maar het voelde als een eeuwigheid voor ze zelfs maar een kilo woog. Het duurde 3 weken voor we haar voor het eerst konden vasthouden. Laat me je vertellen dat het het beste gevoel ter wereld was wanneer we dat eindelijk konden.
Tijdens ons verblijf in het ziekenhuis moesten we door heel wat obstakels. Toen ze ons vertelden dat het een rollercoaster van emoties zou worden, voelde het veeleer aan als een trage veldslag op een zeer steile berg. We wachtten op een hersenbloeding diagnose of de nood om chirurgie uit te voeren in haar ingewanden, maar het hoefde gelukkig nooit. De dokters vertelden ons dat het ongezien was dat een baby die zo klein werd geboren, geen enkele complicaties leek te hebben. Onze dokter noemde haar een superster!”
“Ze kwam stilaan bij in het aanbevolen gewicht. Voor we het wisten, woog ze 2 kg en mocht het buisje uit haar luchtpijp eruit. Ze bleef groeien en deed het uitstekend. Toen ze 3 maanden was had Adalee geen ondersteuning meer nodig! Ze was volledig zelfstandig aan het ademen. Jammer genoeg, doordat ze ademhalingsondersteuning had gekregen, had ze ROP ontwikkeld (Retinopathie van prematuren). Gelukkig was het niet te ernstig, slechts een lichtere vorm.”
“De dagen gingen voorbij in het ziekenhuis. Nu was het enkel nog wachten tot we eindelijk naar huis mochten. Adalee kreeg haar voeding en melk uit een buisje tot ze voor de eerste keer uit de fles mocht drinken toen ze 3 maanden was. Haar verpleegsters moesten het continu vervangen. Ons meisje was best koppig en trok altijd de draadjes uit.”
“Na 106 lange dagen in het ziekenhuis, mochten we eindelijk ons dochtertje naar huis meenemen. Ons meisje woog bijna 2 kg . Ze mocht naar huis met een voedingsbuisje die binnen enkele dagen verwijderd werd. Ze bleef verbonden aan de hartmonitor omdat ze zo klein was, maar het leek alsof ze het beter en beter deed toen we thuis kwamen.”
“Het is nu 9 maanden geleden dat Adalee naar huis is gekomen, en ze stelt het uitstekend. Ze is nu een jaar oud en weegt ongeveer 5 kg. Ja, nog steeds erg klein maar ze zal er wel geraken. Ze is niet meer verbonden aan een monitor en haar ROP is bijna volledig weg, zonder chirurgie.
Ze heeft iedereen lik op stuk gegeven. Alle dokters waren in de wolken met haar vooruitgang. Dat we gezegend zijn met een mirakel is het minste wat we kunnen zeggen. Ik kan alleen hopen dat ze blijft groeien en progressie maakt. Onze baby die minder dan 20% overlevingskansen had, overleefde. Ze heeft het geklaard. Ze heeft overleefd. Ze is dan wel klein, maar ze is sterk.”
Wat een ongelofelijke weg heeft dit meisje afgelegd. Wat een moed en kracht. Zowel van de ouders als de kleine Adalee natuurlijk! Ik ben zo blij dat deze moeder vertrouwde op haar instinct (en haar hart) en zo hun schattige kleine baby konden verwelkomen in de wereld. Veel geluk aan deze prachtige familie!