Blogger Matthew Fray was negen jaar getrouwd voordat het huwelijk op de klippen liep. Hij had zijn vrouw voor lief aangenomen. Het zijn niet alleen de grote dingen die een huwelijk kunnen doen stranden.
Nu heeft hij een open brief geschreven over zijn fouten. Helaas kwam het inzicht te laat.
Beste slechte echtgenoot,
Ja. Jij.
Ik weet wat je denkt. Het is één, of een combinatie, van de volgende redenen:
- Ik ben geen slechte echtgenoot! Ik werk meer dan 50 uur per week om voor ons huis te betalen, en onze auto´s, en onze vakanties, en haar sieraden, en de activiteiten van de kinderen. Ik houd van mijn vrouw en familie!
- Ik ben geen slechte echtgenoot! Ik zou ALLES voor mijn vrouw doen.
- Ik ben geen slechte echtgenoot! Ik knap dingen rondom het huis op. Ik maai het gras, laat de hond uit, zet het vuilnis buiten, ik help luiers verschonen, en ik rijd met de kinderen naar hun sportwedstrijden.
- Ik ben geen slechte echtgenoot! Ik zorg altijd dat ze een orgasme heeft als we eens per week seks hebben.
- Ik ben geen slechte echtgenoot! Ik drink niet te veel gebruik geen drugs, ga naar de sportschool, sla haar niet, beledig haar niet en ik ga niet vreemd!
En luister, ik begrijp het. Je gelooft echt dat je geen slechte echtgenoot bent. En ik complimenteer je met alle goede dingen die je doet en applaudisseer voor alle opofferingen die je doet voor je vrouw en/of je familie.
Maar raad eens?
Hou op. Je bent een hufter en een slechte echtgenoot.
Ik weet niet alles op het gebied van huwelijken. Ik weet er niet eens veel van. Maar ik weet één HEEL belangrijk ding: Ik ben een klootzak. En ik was een slechte echtgenoot.
Op eerste Paasdag van dit jaar, deed mijn vrouw haar trouwring af, na een huwelijk van negen jaar. En ze vertelde me dat ze vertrok.
Het deed zeer, het benam me de adem. Het maakte me bang.
Maar ik was niet echt verrast.
Omdat wij, de mannen, veel meer moeten leren controleren dan dat we denken dat we doen.
En voor iedereen –man of vrouw- is het belangrijk meer verantwoordelijkheid voor onze omstandigheden te nemen, dan dat we doorgaans doen.
En dat is wat ik nu ga doen. Verantwoordelijkheid accepteren.
De vraag die vandaar op tafel ligt is:
Als ik de man was geweest die ik had moeten zijn in het begin en halverwege ons huwelijk, hadden we dan alsnog op het punt gekomen dat mijn vrouw ergens anders op zoek ging naar innerlijke rust en blijheid?
Zij is ook niet vrij van schuld. Het is absoluut niet tof hoe ze de relatie beëindigde.
Maar dit is waar ik verantwoordelijkheid moet nemen – in ieder geval deels. Voor de positie waar ik mezelf bevind.
Ik was NIET de perfecte echtgenoot.
Ik weet niet eens zeker of ik een goede echtgenoot was.
Ik hield van haar en ik was aardig tegen haar. Ik wilde haar blij maken en haar goedkeuring krijgen. Voor haar zorgen. Ik ging elke dag voor haar naar mijn werk. Ze gaf me een doel. Ik wilde voor altijd met haar samen zijn.
Maar ik was een klootzak. Een egoïstische. Ik geloof echt dat ik het beter deed in de laatste twee jaar van ons huwelijk. Ik groeide en zij trok zich terug. Maar de zeven jaar daarvoor was ik een redelijk slechte echtgenoot.
´The Masters´ kijken
Ik wist het destijds niet eens, maar vier jaar geleden, gebeurde er iets tekenends voor mijn leven. Het was op de zondag tijdens de laatste ronde van het Masters golftoernooi. Door Amerikaanse golf fans wordt dit algemeen beschouwd als het populairste golf toernooi van het jaar.
In Ohio, waar we wonen. Is het tussen Pasen en ´the Masters´ over het algemeen ook de tijd waarop het weer verandert en je prachtige dagen kunt verwachten.
Mijn ex-vrouw is gek op buiten zijn. Ze groeide op het platteland op, en binnen zitten op zo´n mooie dag is niet haar idee van een leuke tijd hebben.
Uiteraard was het ook op de dag van deze laatste ronde van ´the Masters´ prachtig weer. Onze zoon was nog geen jaar oud. En mijn vrouw wilde dat we als een familie naar buiten gingen om van het weer te genieten.
Wandelen in het nabije natuurpark.
Naar de dierentuin.
Naar het park.
Klinkt redelijk, toch?
Ik vind van wel.
Maar die zondag, zonder de kennis die ik nu heb, klonk het volstrekt belachelijk.
Het ging ongeveer zo:
Ik: “Schatje, ik wil echt mijn favoriete golftoernooi kijken. Dit is maar eens per jaar.”
Zij: “Ik kan niet geloven dat je binnen wil blijven op zo´n mooie dag. Wil je niet iets leuks doen als gezin?”
Ik: “Ik wil niet binnen zitten op zo´n mooie dag –ik wou dat het regende- en natuurlijk wil ik leuke dingen doen. Maar dit toernooi is één weekend per jaar. En dat is vandaag. Ik wil het zien. Sorry.”
Het kwam allemaal terug toen ik een paar maanden terug de Masters weer keek. Ik keek tv in mijn huis. Maar er was niemand thuis, ze was al vertrokken, mijn zoon was weg. Ik was er, ik was wakker. Maar ik voelde me niet thuis.
Ik neig ernaar om op te zoeken wie dat verdomde golftoernooi heeft gewonnen dit jaar. Want ik weet het echt niet meer. Misschien Justin Rose of Justin Scott? Maar eerlijk gezegd, wie maakt dat wat uit?
Ik verkoos de Masters boven een perfecte zondagmiddag met mijn vrouw en zoon.
En raad eens, Man Die Denkt Dat Dat Super Redelijk Klink?
Je bent een hufter. En een slechte echtgenoot. Net als ik.
Ik beging, na vreemd gaan en mishandeling, de grootste zonde van het huwelijk.
Ik liet mijn vrouw alleen in ons huwelijk.
Het lijkt veel op die zondag van de Masters vier jaar geleden.
Je herkent het aan als dat zij vrijdagavond thuis blijft om het huishouden te doen en voor de kinderen te zorgen en Desperate Housewives te kijken. Terwijl jij met je vrienden op stap bent.
Het is de herkennen aan wanneer ze je op een maandagavond in bed uitnodigt. Maar jij te druk bent je fantasie voetbal team in de gaten te houden.
Het lijkt op als wanneer ze je vraagt mee te gaan naar haar familie. En jij weigert zodat je thuis alleen een film kan kijken, video spelletjes kunt spelen, kunt gaan golfen of pokeren.
Het ziet eruit als op een feestje staan en de hele tijd met je vrienden drinken en lachen. Terwijl je niet een keer in haar hand knijpt of in haar oor fluistert hoe mooi ze eruit ziet, of niet vanaf de andere kant van de kamer even oogcontact te maakt terwijl je ´ik houd van je´ fluistert.
Het is te herkennen aan dat jij het ziekenhuis verlaat op de dag dat je zoon geboren is. ZOdat je een goede nachtrust krijgt. Terwijl je vrouw je smeekt te blijven.
Het ziet eruit als niet erkennen wat ze de hele dag doet, zodat jij dat niet hoeft te doen. Agenda´s bijhouden en op elkaar afstemmen, het huishouden doen, cadeautjes kopen voor verjaardagen, bruiloften en afstuderen, het huis schoon houden en een miljoen andere kleine dingen. Ik heb er NOG STEEDS oogkleppen voor, terwijl ik het nu zelf moet doen in mijn inmiddels lege huis.
De moeilijkste les die ik heb geleerd is dat je alle goede intenties ter wereld kan hebben. Je kunt aardig zijn, en charmant, en bereid om opofferingen te doen.
En het kan NOG STEEDS stuklopen.
De weg naar hel is geplaveid met goede bedoelingen.
Ik heb dat spreekwoord mijn hele leven gehoord en weet pas nu wat het echt betekent.
Weet je, het is grappig. Ik had die verdomde Masters gewoon op kunnen nemen.
En dat kun jij ook.
We zijn gebroken mensen. We zijn slechte echtgenoten.
Maar heren – dat hoeven we niet te zijn.
Deze brief is gepubliceerd met toestemming van Matthew Fray. Lees zijn originele tekst (in het Engels) hier.
Matthew Fray zijn woorden zijn een krachtige herinnering dat aan alle relaties gewerkt moet worden. Altijd.
Voel je vrij om deze emotionele brief te delen met je vrienden op Facebook – je kunt zomaar iemands huwelijk redden.