De auteur van dit verhaal is onbekend. Het verhaal gaat echter al jaren rond op het internet, omdat het een tijdloze boodschap draagt waarin iedereen zich in kan herkennen.
Daarom wilde ik dit met jullie delen. Ik hoop dat je het ook verder deelt. Zoals je wellicht weet kan 1 positieve reactie namelijk een hele reeks positiviteit uitlokken.
“Toen ik op een avond thuiskwam, en mijn vrouw het avondeten opdiende, hield ik haar hand vast en zei ik, ‘Ik moet je iets vertellen. Ze ging neerzitten en at stil. Opnieuw zag ik de pijn in haar ogen.
Plots wist ik niet meer hoe ik mijn mond moest openen. Maar ik moest haar vertellen wat er door mijn gedachten speelde. Ik wil een echtscheiding. Ik zei het op een kalme manier.
Ze leek niet echt onder de indruk van mijn woorden, maar vroeg me stilletjes waarom.
Ik ontweek de vraag. Dit maakte haar kwaad. Ze gooide haar bestek weg en riep, ‘jij bent geen man!’. Die avond praatten we niet meer met elkaar. Ze huilde. Ik wist dat ze wilde weten wat er fout was met ons huwelijk. Maar ik kon haar geen goed antwoord geven, ik had mijn hart verloren bij Jane. Ik hield niet meer van haar. Ik had medelijden met haar!
Met een diep schuldgevoel stelden we een scheidingsovereenkomst op waarin stond dat ze ons huis, de wagen en 30% aandelen van mijn bedrijf mocht hebben.
Ze keek ernaar, en scheurde het blad daarna in stukjes. De vrouw die 10 jaar lang haar leven met me had gedeeld was een vreemde geworden. Ik voelde me schuldig om haar tijd te hebben verspild, geld, en energie maar ik zei dat ik van Jane hield. Eindelijk huilde ze luid en hevig, wat ik wilde zien. Voor mij was haar gehuil een soort opluchting. Het idee van een echtscheiding spookte al heel lang door mijn hoofd en eindelijk leek het duidelijker en duidelijker.
De volgende dag kwam ik erg laat thuis en vond ik een briefje op tafel. Ik had geen avondeten en ging recht naar bed en viel snel in slaap want ik was moe na een leuke dag met Jane.
Toen ik wakker werd, zat ze nog steeds aan tafel, aan het schrijven. Ik maalde er niet om, draaide me om, en ging terug slapen.
’s Ochtends stelde ze me twee echtscheidingsvoorwaarden voor: ze wilde niets van me hebben, maar wilde een maand tijd voor de echtscheiding. Ze verzocht dat we in die ene maand ons best deden om zo normaal mogelijk te leven. Haar redenen waren simpel: onze zoon had examens binnen een maand en ze wilde hem niet verstrooien met ons gebroken huwelijk.
Ik ging ermee akkoord. Maar ze had nog iets: ze vroeg me om me te herinneren hoe ik haar naar buiten droeg uit de kerk, op onze huwelijksdag.
Ze vroeg dat ik elke dag tijdens die maand, haar uit ons bed draag elke ochtend. Ik dacht dat ze gek geworden was. Alleen maar om onze laatste dagen samen draaglijk te maken ging ik akkoord met haar vreemde verzoek.
Ik vertelde Jane over de voorwaarden van mijn vrouw. Ze lachte luid luidop en vond het absurd. Ongeacht welk trucje ze zal bovenhalen, ze zal de echtscheiding moeten aanvaarden, zei ze zonder schroom.
Mijn vrouw en ik hadden geen lichamelijk contact meer gehad sinds ik haar had verteld over de echtscheiding. Dus toen ik haar buiten droeg uit de slaapkamer op de eerste dag, waren we beiden wat onhandig. Onze zoon applaudisseerde toen hij het zag, ‘papa houdt mama in zijn armen’. Zijn woorden deden pijn.
Van de slaapkamer naar de woonkamer, naar de deur, tien meter ver wandelde ik met haar in mijn armen. Ze deed haar ogen dicht en zei zachtjes ‘vertel onze zoon niets over het huwelijk’. Ik knikte, wat boos. Ik zette haar neer op de grond. Ze ging naar de bushalte en wachtte op haar bus naar het werk. Ik reed naar mijn werk.
De volgende dag, voelden we ons iets comfortabeler bij haar naar buiten te dragen. Ze leunde op mijn borst. Ik kon de geur van haar parfum ruiken op haar blouse. Ik besefte dat ik deze vrouw al lang niet meer echt bekeken heb. Ik besefte dat ze er niet jong meer uit zag. Ze had rimpels op haar gezicht, haar haar begon grijs te worden. Ons huwelijk had zijn tol geëist op haar. Heel eventjes vroeg ik me af wat ik haar aangedaan heb.
Op de vierde dag, toen ik haar opnieuw in mijn armen droeg, voelde ik intimiteit tussen ons terugkeren. Dit was de vrouw waarmee ik tien jaar van mijn leven had doorgebracht.
Op de vijfde en zesde dag, besefte ik dat onze intimiteit nog sterker aan het groeien was. Ik vertelde Jane hier niets over. Het werd elke dag makkelijker en makkelijker om haar te dragen. Misschien was ik wat sterker door naar de gym te gaan.
Op een ochtend koos ze welke outfit ze zou dragen. Ze probeerde verschillende kleedjes, maar kon geen passend kleedje vinden. Ze zuchtte, ‘al mijn mooie kleedjes zijn te groot geworden’. Ik besefte dat ze fel vermagerd was, en dat dit de reden was waarom ik haar zo gemakkelijk kon dragen.
Plots overviel het me… Ze had zoveel pijn en leed moeten verdragen in haar hart. Zonde het te beseffen raakte ik haar gezicht aan.
Onze zoon kwam binnen op dat moment, en zei: ‘papa, het is tijd om mama uit bed te dragen’. Voor hem was zijn mama uit bed zien gedragen worden door zijn papa een dagelijkse belangrijke routine geworden. Mijn vrouw deed teken naar onze zoon om dichterbij te komen, en ze knuffelde hem intens. Ik draaide mijn gezicht weg, want ik was bang dat ik mijn beslissing zou veranderen. Ik hield haar in m’n armen, wandelde van de slaapkamer naar de woonkamer, tot op de gang. Haar hand zachtjes en intiem rond mijn nek. Ik hield haar lichaam goed vast, het was net opnieuw onze huwelijksdag.
Maar haar gewicht maakte me triest. Op de laatste dag, toen ik haar in m’n handen hield, kon ik bijna niet bewegen. Onze zoon was al naar school vertrokken. Ik hield haar stevig vast, en zei ‘Ik had nooit gedacht dat we zo veel intimiteit verloren hadden’.
Ik reed naar het werk… sprong uit de wagen, zonder mijn deur te sluiten. Ik was bang dat ik van gedacht zou veranderen… Ik wandelde naar boven. Jane opende de deur en ik zei tegen haar ‘Sorry Jane, ik wil niet meer scheiden.’
Ze keek me met een mond vol tanden aan, in shock, en raakte mijn voorhoofd aan om te voelen of ik misschien ziek was. Ik zei, ‘sorry Jane, maar ik wil niet meer scheiden. Mijn huwelijk was waarschijnlijk erg saai want mijn vrouw en ik vonden alles vanzelfsprekend en stonden niet meer bij elkaar stil. Het was niet omdat we niet meer van elkaar hielden. Nu besef ik dat sinds ik haar binnendroeg op onze huwelijksdag, dat ik haar zou vasthouden tot de dood ons scheidt.
Jane leek plots de realiteit te beseffen. Ze gaf me een harde klap in het gezicht en gooide de deur dicht. Ik begon te huilen. Ik wandelde naar beneden en reed weg.
Ik stopte onderweg in een bloemenzaak, bestelde een mooi boeket bloemen voor mijn vrouw. De verkoopster vroeg me wat er op het kaartje moest komen. Ik lachte en schreef: “Ik zal je elke ochtend uit bed dragen tot de dood ons scheidt.”
Die avond, toen ik thuis kwam, had ik bloemen bij, en een lach op mijn gezicht. Ik rende naar boven, en vond mijn vrouw. In bed. Dood.
Mijn vrouw had maandenlang tegen kanker gestreden en ik was zo druk bezig met Jane dat ik het nooit doorhad. Ze wist dat ze binnenkort ging sterven, en ze wilde me redden van de negatieve reactie van mijn zoon, in het geval we zouden scheiden. In de ogen van mijn zoon, ben ik nu tenminste een liefhebbende echtgenoot…”
De kleine details in ons leven, is wat er echt toe doet in een relatie. Niet het huis, de auto, de eigendommen, het geld op de bank. Deze creëren een omgeving die je gelukkig maakt, maar geven geen geluk op zich. Neem dus de tijd om een vriend te zijn voor je partner, en doe kleine dingen voor elkaar die intimiteit opbouwen. Heb een gelukkig huwelijk!
Als je dit niet deelt, zal er niets met je gebeuren.
Als je dat wel doet, red je misschien een ander zijn huwelijk.
Vele mislukkingen in het leven zijn mensen die niet beseffen hoe dicht ze waren bij succes, toen ze opgaven.
Je weet nooit wat je hebt tot het te laat is. Vergeet niet om te appreciëren wat je hebt, terwijl je het nog hebt.
Deel dit artikel als je akkoord bent!