In het ene beroep krijg je meer te maken met klanten en hun onvoorspelbare gedrag dan in andere. Het is soms lastig om je geduld te bewaren. Iedereen die een dienstverlenend beroep heeft, weet precies wat ik bedoel. Natuurlijk verdienen klanten goede service en moeten ze respectvol worden behandeld, maar dat moet dan wel wederzijds zijn.
Met andere woorden: nee, de klant is niet altijd koning!
Het onderstaande verhaal bewijst dat.
Dit verhaal heb ik online gevonden en ik kan niet bevestigen of het berust op feiten of fictie. Hoe dan ook, het gedrag van de manager is zo geweldig, dat het verhaal simpelweg gedeeld moet worden. Als je ook van mening bent dat de manager prima optrad, deel het verhaal dan met je vrienden!
Een paar jaar geleden werkte ik in een winkel met kantoorbenodigdheden als een kassamedewerker. Ik was in die tijd nog aan het studeren en werkte om wat bij te verdienen. Bovendien was het een leuke job en kon ik goed opschieten met mijn collega’s.
De vervelendste tijd van het jaar in onze winkel was zodra de scholen weer begonnen. Dan stroomde de winkel vol met ouders die in ons kortingsweekend op zoek gingen naar schoolspullen voor hun tere spruitjes. Het was ongelooflijk druk. Alle medewerkers moesten aan de slag, alle kassa’s waren bemand en alle managers waren present.
Een dame met een wat poenerig uiterlijk en geblondeerd haar en een duur designerstasje kwam bij mijn kassa staan. Ze smeet de spullen op de loopband. Daarna gooide ze een stapel kortingsbonnen mijn kant op en snauwde ze dat ik ze moest scannen. Ik probeerde er een glimlach uit te persen en vroeg of alles naar wens was. Ze negeerde me totaal en ging appen op haar telefoon, terwijl haar zevenjarige dochter stilletjes naast haar stond.
Ik scande de artikelen en de bonnen. De kassacomputer meldde dat een van de bonnen al was verstreken. Ik bekeek de bon en zag dat hij al ruim één jaar niet meer geldig was! Die bon kon ik echt niet goedkeuren. Beleefd vertelde ik haar dat ik die ene bon niet kon accepteren, want hij was te lang geleden verlopen.
Ze brieste van woede. “Hoezo niet? Het is een prima bon en jullie moeten gewoon elke bon accepteren die jullie aan klanten uitdelen!”
Ik herhaalde mijn uitleg en benadrukte dat de producten die op de bon werden vermeld niet eens overeen kwamen met de items op de loopband. De vrouw werd zichtbaar meer pissig.
“Ik wil met je manager praten. Ik heb geen tijd voor deze onzin.”
Okeeee! Ik gebaarde naar mijn manager dat hij naar mijn kassa moest komen en terwijl hij zijn loopje begon, boog de vrouw omlaag en zei ze met een overdreven kinderlijke stem:
“Zie je dat, schat? Daarom moet je naar school gaan en een diploma halen, zodat je niet net zoals zij achter de kassa moet werken!”
Heeft ze dat echt gezegd?? Mijn hoofd werd knalrood en ik voelde tranen opwellen in mijn ogen. Ik mompelde dat ik toevallig ook studeerde en dat dit mijn bijverdienste was. Op dat moment kwam mijn manager achter me staan en vroeg hij aan de vrouw om te herhalen wat ze had gezegd. Ze had een zelfvoldane blik op haar gezicht en zei dat zij een klant is, dat de klant altijd gelijk heeft en dat we simpelweg de kortingsbon moesten accepteren. Ik wilde haar een klap in haar gezicht geven.
Mijn manager stond roerloos stil en keek de vrouw stilzwijgend aan, tot hij in beweging kwam en de al ingepakte spullen uit haar tas haalde.
“Wat ben je in godsnaam aan het doen?”, krijste de heks.
Kalm en traag zei mijn manager: “Mevrouw, ik sta niet toe dat je mijn werknemers bespot. Ik verzoek u om de winkel te verlaten. We willen geen zaken meer met u doen.”
Ze staarde ons aan met opengesperde ogen en een rood aangelopen gezicht. Ze keek achterom en zag dat een lange rij was ontstaan en dat iedereen naar haar staarde. Ze stotterde. Ze huilde. Ze begon te vloeken en tieren. Haar jonge dochter gedroeg zich zoveel beter dan deze zogenaamd volwassen vrouw! Het was een gekkenhuis.
Ze pakte haar portemonnee, greep haar dochters hand vast en stormde de winkel uit. Ondertussen schreeuwde ze: “IK KOM HIER NOOIT MEER TERUG! IK BEL JULLIE BAAS OP EN JULLIE WORDEN ALLEMAAL ONTSLAGEN! WETEN JULLIE WEL WIE IK BEN?”
Mijn manager grijnsde en vertelde me dat ik even naar achteren mocht gaan om te kalmeren. Vermoedelijk zag ik er op dat moment uit, alsof ik net een spook had gezien!
Deel dit verhaal als je ook vindt dat de manager juist handelde en aanmoediging verdient!