We leven in een wereld waarin succes draait om vooruitkomen en proberen niet te veel op te vallen. Want als je er niet bij hoort of een beetje anders bent dan anderen, word je beschouwd als “vreemd” of “abnormaal”.
Het is een trieste kijk op het leven, en het legt te veel nadruk op hoe we eruit zien en hoe we ons verhouden tot onze leeftijdsgenoten.
Vraag maar aan Jono Lancaster. Iemand van vlees en bloed, net als wij, maar die er helaas vaak pijnlijk aan wordt herinnerd hoe wreed de wereld kan zijn.
Jono Lancaster werd in oktober 1985 in Engeland geboren, maar hij leek niet op de andere baby’s in het ziekenhuis.
Het jongetje had het syndroom van Treacher Collins, een zeldzame aangeboren aandoening waardoor zijn gezichtsbeenderen zich asymmetrisch ontwikkelden.
Nadat ze de diagnose hadden gekregen, vertelden de artsen aan Jono’s ouders dat hij waarschijnlijk ook nooit zou lopen of praten. Dat nieuws was te veel voor Jono’s geschokte vader en moeder, die hem daardoor in de steek lieten.
“Toen ik geboren werd, waren mijn ouders in totale shock. Ik was 36 uur na mijn geboorte al uit het ziekenhuis. De sociale dienst vond iemand om voor me te zorgen. De pleegmoeder was een dame die Jean heette,” vertelde Jono op de Nord-conferentie van 2015.
Toen hij nog geen twee dagen oud was, gaven Jono’s ouders hem op voor adoptie en verdwenen. Het ziekenhuis nam contact op met de sociale dienst en een geweldige vrouw, Jean Lancaster, nam Jono in huis en voedde hem op.
Jean was niet bang of geschokt toen ze de kleine jongen zag. Ze pakte hem gewoon op en voelde meteen een band. Jean wendde zich tot de verpleegster en zei: “Wanneer mag ik hem mee naar huis nemen?”
Vanaf het begin gaf zijn pleegmoeder hem de liefde en zorg die elk kind nodig heeft, en Jono kon zich geen betere en meer toegewijde moeder wensen.
Maar ook al kreeg Jono veel steun van zijn moeder, zijn eerste jaren werden gekenmerkt door onwil van de buitenwereld om begrip te tonen.
Toen Jono naar school ging, begon hij zich bewust te worden van zichzelf. Hij begreep al snel dat hij er anders uitzag dan zijn klasgenoten.
“Ik had het gevoel dat ik er alleen voor stond en dat ik de enige in de wereld was die was zoals ik. Mensen hebben het geluk om de loterij te winnen of ze worden profvoetballers, dokters, advocaten, maar ik dacht: ‘Waarom moet ik er uiteindelijk zo uitzien?'” zei Jono in een interview met Adelaide Now.
Het is belangrijk om te weten dat het Treacher Collins syndroom op geen enkele manier invloed heeft op de intelligentie van een kind. Het enige waar Jono’s klasgenoten zich druk om maakten, was hoe hij eruit zag. Ze liepen weg en trokken gezichten naar hem en zeiden dat ze zijn “ziekte” niet wilden krijgen.
“Ik verborg altijd hoe ongelukkig ik was voor mijn moeder. Ze had al zoveel voor me gedaan,” vertelde hij de BBC in een interview.
Jono weigerde echter om op te geven en de haters te laten winnen, en aan zijn zijde had hij een geweldige vrouw.
Jono’s pleegmoeder, Jean, probeerde hem te herenigen met zijn biologische ouders. Maar nadat ze haar brieven vijf jaar lang hadden teruggestuurd, nam ze de volgende stap en adopteerde Jono op 18 mei 1990.
“Dus ik krijg twee verjaardagen! Ik vertelde andere kinderen altijd dat mijn moeder naar het ziekenhuis ging en naar alle baby’s keek en dat ze mij koos, terwijl hun ouders met hen opgescheept zaten,” zei Jono op de Nord Conference van 2015.
Jono zal zijn pleegmoeder nooit vergeten, wat hij heel duidelijk maakte in een emotionele Facebookpost uit 2015.
“Deze dame mag dan kort van lengte zijn, maar ze heeft het grootste hart van iedereen die ik ooit heb ontmoet. Deze dame is al 30 jaar pleegverzorgster, ze heeft zichzelf aan zovelen gegeven. Ze huilde telkens als een kind naar een ander pleeggezin verhuisde, omdat ze het gevoel had dat ze op de een of andere manier had gefaald. Ze was een alleenstaande moeder van in de 40 en nam me op zonder te weten wat de toekomst zou brengen. Ze adopteerde me en samen met Claire en Stephen gaf ze me een geweldige familie. Deze dame is een engel die naar me werd gestuurd toen ik die het meest nodig had.
De naam van deze engel is Jean, mijn moeder, mijn held.”
Als tiener werd Jono erg opstandig. Soms deed hij dingen alleen om aandacht te trekken. Het was een manier voor hem om mensen af te schrikken van het echte probleem: zijn fysieke kenmerken. Hij dronk veel alcohol en probeerde mensen om te kopen met snoepjes zodat ze hem aardig zouden vinden.
“Ik voelde me zo alleen.”
Maar met liefde en zorg van Jean, en zijn eigen sterke geest, besloot Jono al snel om een kracht voor het goede te zijn en zijn ervaring te gebruiken om anderen te helpen.
Nu is Jono 36 jaar oud. Hij wijdt zijn leven aan het helpen van anderen over de hele wereld met het Treacher Collins syndroom. Hij werkt als teamleider voor volwassenen met autisme.
Hij ontmoet kinderen, geeft ze hoop en steun, en praat met hun ouders over hun situatie. Momenteel werkt Jono als inspirerende leraar, waarbij hij vaak spreekt over het Treacher Collins syndroom.
“Mijn ouders willen nog steeds niets met me te maken hebben,” zegt hij. “Wat veranderd is, is mijn houding, en dat is wat zo krachtig is. Ik zou er niets van veranderen. Mijn houding was meer invaliderend dan wat dan ook. Met de juiste instelling kun je alles bereiken.”
Een van Jono’s leerlingen is de tweejarige Zackary Walton uit Australië.
Ondanks zijn jonge leeftijd is Zackary al eens gepest. In Jono heeft hij echter een vriend voor het leven gekregen.
“Toen hij zei dat hij naar Australië zou komen, wisten we dat we hem moesten ontmoeten. Het heeft ons zo gelukkig gemaakt om Zack iemand als hem te zien ontmoeten,” vertelde de moeder van de jongen, Sarah Walton, aan Adelaide Now.
Toen Jono en Zackary elkaar in november 2014 voor het eerst ontmoetten, werd deze foto op Facebook geplaatst. Zo mooi om te zien.
Jono Lancasters vrouw
In 2015 ontmoette Jono Laura Richardson tijdens zijn werk als fitnessinstructeur.
Ze werden verliefd, en Laura omarmde Jono en zijn aandoening. Ze zag hem voor wie hij was, en het stel sloeg de handen ineen om positiviteit en glimlachen om zich heen te verspreiden.
Tot Jono Laura ontmoette, dacht hij altijd dat hij zich tot adoptie zou wenden als hij kinderen zou krijgen en een gezin zou stichten.
“Ik heb er altijd van gedroomd om een papa te zijn. Ik hunker naar vader en zoon momenten. Mijn adoptiemoeder was absoluut geweldig, maar ik heb nooit een vaderfiguur in mijn leven gehad, en dat is iets wat ik echt, echt wil. Ik wil naar school gaan, mijn kind naar dans, gymnastiek of voetbal brengen, wat ze maar willen,” vertelde Jono in 2011 aan de BBC.
Volgens Jono heeft elk kind dat hij verwekt 50% kans om Treacher Collins te krijgen. Dus alleen al de gedachte aan het krijgen van een eigen kind veroorzaakte een golf van emoties, moraal en zelfbevraging.
Hoewel Jono relatief gezond geboren is, hebben veel kinderen met Treacher Collins ernstige medische problemen, en sommigen worden geboren zonder adem te kunnen halen.
Misschien was adoptie wel de beste optie, dacht Jono.
“Het werkte heel goed voor mij, en een kind een tweede kans geven, dat vind ik briljant. Maar Laura denkt dat ze die instincten zal hebben om echt een kind te willen dragen, en ze maakt zich zorgen dat ze het misschien moeilijk zal vinden om voor het kind van iemand anders te zorgen of dat het kind alleen maar op zoek zal willen gaan naar zijn natuurlijke ouders,” zei Jono en vervolgde:
“Plus ze wil echt dat ons kind ‘ons’ kind is. En ik wil echt voor haar zorgen als ze zwanger is, dat ze op de sofa ligt, of dat ik om 2 uur ’s nachts naar beneden ren als ze zin heeft in een augurk.”
Jammer genoeg hebben Laura en Jono nooit kinderen gekregen. Na tien jaar samen te zijn geweest, besloten ze uit elkaar te gaan en verder te gaan. Jono legde de beslissing uit op Instagram en verklaarde:
“Laura en ik deelden 10 geweldige jaren samen en we besloten om onze eigen weg te gaan omdat we niet naar elkaar toe groeiden als een koppel. Niets dan wederzijds respect daar en had niets te maken met uiterlijk.
Sommige van zijn volgers toonden medeleven en probeerden zich te richten op het positieve, door Jono aan te moedigen dat er iets goeds kan voortkomen uit een verbroken relatie.
“Ik denk niet dat een relatiebreuk ooit kan worden gesponnen om goed te klinken. Het was hartverscheurend,” antwoordde Jono.
Hoor hoe Jono zijn verhaal vertelt in de video hieronder. Ik beloof je dat het je niet onberoerd zal laten.
Hoewel Jono’s verhaal hartverscheurend is, is het ook ongelooflijk motiverend om zijn kracht en moed te zien en hoe hij die gebruikt om andere kinderen in dezelfde situatie te helpen.
Ik hoop echt dat we Jono’s verhaal meer aandacht kunnen geven. Niet alleen om anderen te inspireren, maar ook om hoop en vertrouwen te geven aan degenen die dat nodig hebben. Want we kunnen allemaal af en toe wel wat inspiratie gebruiken.
Niemand zou ooit veroordeeld, gepest of gediscrimineerd mogen worden vanwege zijn of haar uiterlijk! Deel dit artikel als je het ermee eens bent!
Je kunt ons nu ook volgen op Instagram voor meer goede verhalen, foto’s en video’s.
