Een miskraam gebeurt vaker dan men denkt. En toch blijft het een onderwerp waar weinig mensen het over hebben.
In de meeste gevallen is het moeilijk om te vertellen over pijnlijke gebeurtenissen zoals deze. Ook al helpt het door erover te praten.
Misschien zijn ze beschaamd, de vrouwen die een miskraam hebben gehad. Maar waarom zou iemand zich beschaamd moeten voelen over iets waar ze helemaal geen controle over hebben?
Rachel Whalen is iemand die precies weet hoe het voelt om een kind te verliezen…
Ze bracht het ongemakkelijke onderwerp ter sprake en leerde ons allen iets over medeleven.
Helaas voor Rachel werd haar miskraam niet op tijd ontdekt tijdens haar zwangerschap.
Ze had een hele toekomst voor ogen voor haar ongeboren kind. Ze ging ervan uit dat haar baby gezond en wel zou zijn. Net voor de geboorte was het, dat ze te horen kreeg dat haar baby niet meer leefde.
Wanneer een drama als dit gebeurt weten de meeste mensen niet hoe ze erop moeten reageren. Hoe vertel je iemand dat ze hun kind hebben verloren?
Rachel kreeg niet alleen veel steun en liefde van haar vrienden en familie. Ook de ervaren verpleegsters speelden een belangrijke rol. Ze troostten haar na het bevallen van de doodgeboren baby.
Rachel heeft ervoor gekozen om openlijk te praten over de donkerste momenten van haar leven.
Dit is wat ze schreef:
Aan de verpleegsters,
Bedankt om me te redden. Jullie kennis en vaardigheden heeft ervoor gezorgd dat ik mijn dochtertje niet heb gevolgd naar de dood. Het was jullie medeleven dat me terug richting het leven heeft geleid. De menselijkheid die je hebt getoond is wat me terug leven gaf. Je maakte het mogelijk om terug na te denken over het leven, na dood.
Hiervoor ben ik je al mijn liefde en diepste dankbaarheid verschuldigd.
Bedankt aan de verpleegsters om mijn echtgenoot genoeg kussens te geven zodat hij comfortabel kon slapen bij me. En dank je aan de verpleegsters die hem toelieten om ijslolly’s te nemen uit de vriezer. Je herkende dat ook hij een diep drama had meegemaakt, en eveneens zorgen nodig had.
Bedankt aan de verpleegsters die me bijstonden onderweg van de intensieve zorgen naar de bevallingskamer. Dankjewel om voor me te spreken, toen ik niet spreken kon omdat ik voor m’n leven aan het vechten was. Ik weet niet zeker of ik zou leven mocht je er niet geweest zijn.
Aan de verpleegster die me leerde hoe ik mijn beha kon opvullen met ijszakjes toen ik mijn moedermelk moest onderdrukken toen mijn dochter dood werd geboren. Ik wil je bedanken omdat je me hebt vastgehouden toen ik huilde voor het drama die ik niet kon verwerken. Je knuffel verlichtte niet alleen de zwaarte in mijn borsten, je bracht ook een straal van licht in mijn zeer donkere wereld.
Bedankt aan de verpleegster die me waste nadat mijn dochter stierf. Bedankt om me te helpen mijn gezicht te wassen en mijn haar te kammen. Ik voel nog steeds hoe je mijn haar zacht maakte en in een paardenstaart deed. Het was een zacht gebaar.
Bedankt aan de verpleegster die bij me kwam zitten naast mijn bed en me over Dorothy vroeg. Bedankt om te weten hoe belangrijk het voor me was dat ze echt was, ook al was ze er niet meer. Ik zal nooit vergeten hoe je voorover leunde alsof je m’n vriendin was, en vroeg: “Wil je dat ik over haar vertel?”
Bedankt aan de verpleegster die m’n baby kleedde en een foto van ‘r nam. Bedankt om ervoor te zorgen dat haar mutsje haar ogen niet bedekte, en dat haar handjes sierlijk op elkaar lagen. Die foto betekent zoveel voor ons.
Bedankt aan de verpleegsters die de tijd namen om mijn dossier te lezen voor de dienstwissel met je collega’s. Ik wil je bedanken voor het leren van onze namen en de naam van onze dochter voor je m’n kamer binnenstapte. Het betekende zoveel voor me om onze namen samen te horen in een zin. Het deed ons voelen als een gezin.
Aan de verpleegster die m’n kamer binnenkwam tijdens mijn eerste nacht zonder Dorothy zodat je mijn hand kon vasthouden. Bedankt om me je verhaal te fluisteren over je eigen kind die eveneens was doodgeboren. Je was de eerste persoon die me uit mijn isolatie haalde na het verlies van mijn kind. Je aanwezigheid voelde veel te goed. Ik weet nog steeds niet of ik eigenlijk aan het dromen was of niet, maar ik heb dankzij jou de nacht overleefd.
Tot slot wil ik alle verpleegsters bedanken die me tijdens mijn zwangerschap hebben bijgestaan met Dorothy’s kleine zusje. Zelfs toen Frances werd geboren, vergat je niet dat er eerder al iemand was geboren. Tijdens de geboorte van Frances was het niet de eerste keer dat ik moeder werd. Ik ben de moeder van 2 kinderen.
Liefs,
De vrouw wiens leven je hebt gered.
Het is onmogelijk om ons in te beelden hoe het voelt om te bevallen van een doodgeboren kind. Want dat is precies wat bepaalde moeders meemaken. Ook al krijg je te horen dat de baby in je buik niet meer leeft, toch moet je nog bevallen.
Ik ken heel wat mensen die bang zijn om te vertellen dat ze de ouder zijn van een gestorven kindje. Maar negeer AUB niet dat ze een kind hadden.
Mensen moeten beseffen dat het kind bestond en dat het liefde kreeg. Het verlies van een kind maakt die liefde niet ongedaan. Gebruik de naam van het kind, het was echt, het bestond en het verlies is echt.
Mijn gedachten gaan uit naar Rachel, en naar alle medelevende verpleegsters die haar bijstonden toen haar wereld afbrokkelde.
Deel dit artikel met je vrienden en familie op Facebook om hulde te brengen aan alle verpleegsters en vroedvrouwen ter wereld.