Voor de meesten van ons is de kindertijd een tijd waarin we in liefde worden gewikkeld en de wereld leren kennen dankzij zachte en begripvolle handen.
Als ik terugkijk op mijn kindertijd, kan ik nu waarderen hoeveel mijn ouders voor mij hebben gedaan. Ze overlaadden me met liefde, zorgden ervoor dat ik me altijd veilig en geborgen voelde, en lieten me weten dat wat er ook gebeurde, ik altijd op mijn familie kon rekenen.
Jammer genoeg kan niet hetzelfde gezegd worden van elk kind. Sommige worden geboren in gezinnen waar ze slechts een bijzaak zijn. Sommigen worden mishandeld, sommigen ondergaan een nog veel erger lot.
Dat was het geval met Anthony, een jongetje dat niet alleen door zijn biologische ouders, maar ook door zijn adoptieouders in de steek werd gelaten. Gelukkig heeft Anthony nu een nieuwe vader die van hem houdt.
Maar zijn verhaal zit vol wendingen en had zonder het medeleven van één man heel anders kunnen aflopen.
De man in kwestie is Peter M, die aan LoveWhatMatters het emotionele verhaal vertelde van hoe hij Anthony’s voogd en vader werd.
Anthony kwam op zeer jonge leeftijd in een pleeggezin terecht, maar werd geadopteerd door een gezin in Oklahoma toen hij vier was. Helaas werd hij, zes jaar nadat de adoptie was afgerond, naar een plaatselijk ziekenhuis gereden en daar opgenomen. Zijn adoptiemoeder en -vader zijn nooit teruggekeerd.
“Ze zijn nooit teruggekeerd om de zoon op te halen die hen al die jaren mama en papa noemde,” vertelde Peter aan LoveWhatMatters.
“Alle beloftes van een vaste familie werden uit het raam gegooid en deze jonge jongen werd alleen achtergelaten, verlaten, bang en emotioneel verpletterd. Het ergste van alles was dat hij niet wist wanneer en of ze ooit nog terug zouden komen voor hem, omdat hij niet betrokken was bij het plan dat zij beraamden om hun kind in de steek te laten. De meeste mensen kunnen zich niet voorstellen dat een ouder dit een kind kan aandoen, maar dit was niet hun eerste keer. Ze hadden namelijk een paar jaar eerder precies hetzelfde gedaan met hun andere geadopteerde zoon, triest genoeg.“
Peter had ondertussen twee broers van vier en tien jaar opgevoed. Hij zegt dat ze zijn leven een andere wending hebben gegeven en hem allerlei lessen over liefde hebben geleerd.
Peter schreef: “Ze hielden echt mijn hart vast. Ik heb de jongens en hun ouders zo goed mogelijk ondersteund gedurende de 7 maanden dat ze bij mij geplaatst waren. Totdat de Familierechtbank bepaalde dat hereniging met de biologische ouders gepast was. Dit alles werd beslist binnen een uur na aankomst bij de rechtbank.“
“Ik had vele uren training gevolgd om een licentie als pleegouder te krijgen, maar geen enkele instructie leerde me hoe ik afscheid moest nemen van deze jongens die zo’n groot stuk van mijn hart hadden bezeten. De daaropvolgende rit van een uur naar huis was vol emoties. Het idee dat ik de jongens die zoveel maanden deel van mijn leven hadden uitgemaakt nooit meer zou zien, bracht me de hele rit in tranen. Maar toen ik bedacht hoe geweldig het was dat ze weer thuis bij hun ouders konden zijn, vervulde me dat met vreugde voor de hele familie.”
Vier dagen nadat hij afscheid had genomen van de jongens, kreeg Peter een telefoontje van zijn maatschappelijk werker met de vraag: “Kunt u een 11-jarige jongen in huis nemen, alleen voor het weekend?”
Peter geloofde echter niet dat hij de energie had om voor een ander kind te zorgen, zo kort nadat hij gescheiden was van de broers van wie hij had gehouden en voor wie hij had gezorgd.
“Ik legde verder uit dat ik meer tijd nodig had om te rouwen en het heen en weer gepraat ging door totdat ze me ervan overtuigde het kind in huis te nemen. Ze herinnerde me eraan dat het maar voor een weekend was,” zei hij. “Ze wist me er altijd van te overtuigen dat het het juiste kind op het juiste moment was en wat had ze gelijk, vooral in deze situatie.
“Ik weigerde te vragen waarom hij in een pleeggezin verbleef, omdat ik het niet aankon nog meer mijn hart te pijnigen. Ik wilde me niet hechten, en had nog steeds veel verdriet. Ik nam me voor dat als de plaatsing langer zou duren dan de afgesproken twee nachten, ik zou weigeren om hem nog langer te laten blijven uit angst dat ik me opnieuw zou hechten, om dan weer terug te keren naar het verlies en het verdriet. Bovendien had ik al 7 maanden geen rust gehad en had ik in die tijd drie kinderen in huis genomen. Ik had op zijn minst 1 of 2 maanden nodig om uit te rusten.
De maatschappelijk werker kwam om 3 uur ’s nachts bij mij thuis aan, nadat hij twee uur had gereden vanuit een andere provincie binnen de staat. Er is een groot tekort aan pleeggezinnen in Oklahoma. Wanneer een kind in het pleegzorgsysteem terechtkomt, zijn de maatschappelijk werkers vaak gedwongen de kinderen buiten het district van herkomst te plaatsen. Daardoor wordt het kind vaak weggehaald uit de enige plaats die hij of zij ooit heeft gekend. Voeg daarbij het feit dat oudere kinderen veel moeilijker te plaatsen zijn en de maatschappelijk werker had geen andere keuze.
Ik bleef achter mijn beslissing staan om niet te vragen waarom hij in pleegzorg zat. Ik was vastbesloten me niet emotioneel te hechten aan nog meer kinderen tot ik er klaar voor was. Ik zei hem dat hij me ‘meneer Peter’ mocht noemen en 20 minuten na zijn aankomst, vroeg hij of hij me ‘papa’ mocht noemen. Wat? Ik wist niet eens zijn achternaam, en toch vroeg hij of hij me ‘papa’ mocht noemen. Dit was niet typisch, omdat de meeste kinderen in pleegzorg je er in eerste instantie aan willen herinneren dat je niet hun vader bent en ‘nooit zult zijn’. Dit kind dat ik net had ontmoet, kwam niet eens met dat argument. Ik was totaal overrompeld en mijn onmiddellijke reactie was: ‘NEE! NEE! Ik herinnerde hem eraan dat hij maar twee dagen bij me zou blijven en dat het niet nodig was om me ‘papa’ te noemen.“
Tegen de tijd dat het maandagmorgen was, had Peter de moed verzameld om de maatschappelijk werkster te vragen waarom Anthony in een pleeggezin zat. Toen hij het hele verhaal te horen kreeg, hoe Anthony niet één keer, maar twee keer in zijn korte leven in de steek was gelaten – begon hij te huilen.
“Ik was compleet in shock,” zei hij. “Ik kon niet geloven wat ik hoorde. Ik begon te huilen van woede om wat deze mensen dit 11-jarige kind hadden aangedaan.”
Hij vertelt verder aan de website LoveWhatMatters: “Ik had geen idee dat zoiets zelfs maar bestond. Later hoorde ik dat het een ‘mislukte adoptie’ wordt genoemd. Na bijna tien jaar konden de ouders het kind dat ze geadopteerd hadden teruggeven aan de voogdij van de staat als een soort wegwerpvoorwerp. Dit brak mijn hart in een miljoen stukjes. Hoe kon een mens, laat staan een kind, op die manier worden achtergelaten? Hoe konden ze na al die jaren gewoon weglopen zonder het verlangen om hem te zien of zijn stem weer te horen?“
“Terwijl ik daar hulpeloos zat te huilen, vroeg ik: ‘Waar brengen ze hem heen?’ Ik kreeg te horen dat er geen familieleden waren om naar toe te gaan en dat er op dat moment geen pleeggezinnen beschikbaar waren, dus hij zou mijn huis verlaten en rechtstreeks naar een groepshuis gaan. Dat kon ik op geen enkele manier laten gebeuren.”
“Ik wilde niet dat hij weer aan de kant gezet werd. Bovendien noemde hij me al ‘papa’. Ik vroeg de maatschappelijk werkster mij een plaatsingsbrief te geven zodat ik hem de volgende dag op school kon inschrijven. Ze vroeg me wel 100 keer of ik het meende en we huilden allebei tranen van blijdschap. Ik verzekerde haar dat ze zich nooit meer zorgen hoefde te maken over waar zijn eten, onderdak of liefde vandaan zou komen. Ik was er klaar voor dat hij me ‘papa’ zou noemen, zolang hij me zo wilde noemen.
Op 12 november kon ik eindelijk mijn achternaam delen met de jongeman die nu officieel mijn zoon is. Dit is de zegening waar ik het meest dankbaar voor ben in mijn leven. Het is een geweldige reis geweest. In de afgelopen drie jaar heb ik elf kinderen geadopteerd en Anthony heeft me daarbij altijd terzijde gestaan. Hij heeft in de afgelopen 19 maanden meer dan 500 boeken gelezen en heeft snel een aantal geweldige vrienden gemaakt in de kerk, op school en in de pleeggemeenschap. Ik ben verbaasd over hoe veerkrachtig en positief hij is, ondanks alles wat hij heeft moeten doorstaan.”
Wow! Zo’n hartverwarmend verhaal van liefde en zorg. We zijn zo blij dat Anthony nu een vader heeft die hij de zijne kan noemen.
Je kunt ons nu ook volgen op Instagram voor meer goede verhalen, foto’s en video’s.
