Zwanger worden kan voor sommige mensen jarenlange voorafgaande planning nodig hebben, en vele pogingen. Anderen hebben dan weer meteen geluk en zijn in een keer zwanger.
Een van de wonderen van de wereld, is dat het zo onvoorspelbaar is. We weten nooit echt wanneer een van onze familieleden of vrienden zwanger zal worden.
Hollie Walls verwachtte alvast geen baby. De dokters hadden haar verteld dat ze een vruchtbaarheidsbehandeling zou nodig hebben, dus was ze in shock toen ze vernam dat ze alsnog zwanger was geraakt.
De jonge vrouw had het jaar ervoor nog twee operaties ondergaan om een grote massa te verwijderen uit haar baarmoeder. De kans dat ze ooit nog zwanger zou worden, was zeer klein, dacht ze.
Hollie had al twee zonen uit een eerder huwelijk, maar samen met haar huidige man had ze besloten om hun gezinnetje aan te vullen.
“Ik werd bijna meteen zwanger en ook al ben ik me ervan bewust dat onze eerdere pogingen ook konden geleid hebben tot een zwangerschap, was ik nog steeds in shock dat ik echt zwanger was. Ik herinner me de twee lijnen op de zwangerschapstest en ik dacht, ‘Deze test is fout, het kan niet dat ik zwanger ben.’
“Ik wilde het zelfs niet aan mijn echtgenoot vertellen, want ik was er zeker van dat ik ontgoocheld zou zijn, en we waren al teveel ontgoocheld geweest,” getuigt de vrouw aan Love What Matters.
Hollie’s zwangerschap was onbestaande, tot in week 39. Iedere echografie en elk doktersbezoekje waren perfect, haar bloeddruk was goed en ze werd op tijd onderzocht.
Haar bevallingsdatum kwam eraan, maar ze was niet zo angstig als tijdens haar eerste twee zwangerschappen.
“Toen ik 41 weken zwanger was, ging ik naar de gynaecoloog om mijn inductie te plannen. De baby wilde er niet uit,” vertelt Hollie aan Love What Matters. “De gynaecoloog mat mijn bloeddruk en urine en deed een echografie om zeker te zijn dat alles goed was.
“Aan het gezicht van de arts te zien, zag ik dat het geen goed nieuws was. ‘Ik kan geen vruchtwater vinden,” zei hij. Mijn hart brak. Ik had niets van signalen dat er iets niet juist zou zijn, dus was ik helemaal in shock.”
Hollie kreeg de diagnose ‘Oligohydramnion‘, een aandoening waar ze nooit eerder over had gehoord.
“Ik verliet het dokterskantoor en ging meteen naar het ziekenhuis. Het was vrijdag. Ze voerden een hele reeks tests uit en een zoveelste echografie. Die toonde dat ik veel te weinig vruchtwater had, maar toch konden ze net genoeg vruchtwater vinden. Dat was een opluchting.
De baby zag er gezond uit op de monitor en had een goede hartslag, ik voelde ook heel wat beweging, dus maakte ik een afspraak voor een geïnduceerde bevalling op maandag.
Ik werd zondagochtend wakker en er voelde iets niet juist. De baby bewoog, maar de bewegingen voelden anders deze keer, trager. Ik kan het nog steeds niet verklaren. Ik denk dat het de intuïtie is van een moeder. Ik wist gewoon dat ik snel naar het ziekenhuis moest gaan. Ik wilde mijn kind zo graag ontmoeten, maar ik was zo bezorgd.
Toen Hollie naar het ziekenhuis ging, ging ze meteen naar de bevallingskamer. Ze lag op bed en een verpleegster probeerde haar te kalmeren door wat op haar in te praten, maar ze voelde de bezorgdheid.
“Mensen kwamen de kamer binnen en buiten en stelden me vragen over de zwangerschap, de bewegingen die ik voelde, enz. Het volgende dat ik zag was een verpleegster die op een noodknop drukte en er ging een alarm af, ik wist niet wat er aan het gebeuren was en plots stonden er tien mensen in mijn kamer.
De hartslag van mijn baby was aan het zakken en versnelde daarna weer. Er was een keizersnede nodig, de enige manier om haar eruit te krijgen, en het moest NU gebeuren. De verpleegsters werkten hard om me zo goed mogelijk te doen voelen, en om de hartslag te stabiliseren. Ik moest ook een document ondertekenen.
Eindelijk kwam de arts met me praten en zei hij dat het mogelijk was dat mijn baby hersendood kon zijn door haar trage hartslag. Ze kregen de hartslag gelukkig terug normaal en brachten me daarna meteen naar het operatiekwartier. Ik had geen tijd om met mijn echtgenoot te praten. Ik was zo bang.”
Toen Hollie’s baby geboren werd via een keizersnede, hoorde ze haar huilen.
“Het enige wat ik kon denken was dat ze zo klein was. Ik weet nog hoe ik naar haar keek en dacht dat ik nog nooit zo’n kleine baby heb gehad, maar gelukkig was ze gezond!”
Hollie kon meteen huid-op-huid contact maken met haar baby, die ze Winter Josephine heette.
“Toen we terug naar de gewone kamer mochten, hield ik Winter vast en staarde ik haar aan. Ze was zo mooi, maar ik moest hardop lachen want ze keek zo boos naar me.
Mocht ik geweten heb wat ze toen moest gedacht hebben, dan was het wellicht dit: ‘Ik zat daar zo goed! Stop me terug!’ Iedereen die haar zag, zei hetzelfde. ‘Ze kijkt zo boos!’ Toen mijn echtgenoot en zonen naar binnen kwamen, staarde ze hen aan met gespannen wenkbrauwen, alsof ze wilde zeggen, ‘wat doen jullie hier!’
Twee weken nadat Winter was geboren, besefte Hollie hoe gevaarlijk Oligohydramnions kunnen zijn. Hollie was op zoek naar een fotograaf om pasgeboren baby’s te fotograferen. Ze vond een vrijwilliger die foto’s nam in ziekenhuizen van baby-engeltjes voor rouwende gezinnen.
Hollie vertelde aan de fotografe dat Winter ook geen vruchtwater had bij de geboorte, waarop de fotografe antwoordde dat heel wat engelbaby’s die ze fotografeert, dit probleem ook hadden.
Winter ziet er boos uit, maar er bestaat geen twijfel over dat ze een speciale baby is. We zijn blij dat moeder en kind het goed maken, na deze moeilijke bevalling.
Deel dit artikel om een zoveelste mooie baby op deze wereld te vieren!