Julie McConnel was klaar om een volledig nieuw leven te beginnen toen ze hertrouwde. Ze had al drie kinderen uit een eerder huwelijk. Nadat ze met haar nieuwe man Dan een zoon had gekregen, besloten ze nog eens te proberen voor een meisje.
Tijdens hun pogingen leerde Julie echter opnieuw dat het leven volstrekt onvoorspelbaar kan zijn. Ze werd zwanger… van een tweeling.
De kans dat een vrouw een kind met het Down-syndroom krijgt, stijgt tot 1 op 100 na haar 40ste, dus Julie en Dan wisten dat ze alle nodige controles zouden ondergaan. Na een tijdje ontdekten ze dat haar tweelingzoons inderdaad met de aandoening geboren zouden worden.
Toen Julie 45 jaar oud was, voelde ze dat de extra belasting van het opvoeden van twee kinderen met speciale behoeften wel eens te veel zou kunnen worden. In plaats daarvan vonden ze een gezin dat de tweeling wilde adopteren, via het Nationale Down Syndroom Adoptienetwerk…
Maar nadat ze een nieuwe familie voor hun zoons hadden gevonden, stelden Julie en Dan het ondertekenen van de papieren die de adoptie officieel zouden maken, voortdurend uit.
“We wilden ons best doen, dus namen we contact op met de plaatselijke vereniging voor het Downsyndroom,” zei ze.
“Ze organiseerden een picknick, dus gingen we erheen en ontmoetten enkele fantastische gezinnen die hun ervaringen met ons deelden.”
Het was daar dat de ouders tot het besef kwamen dat ze angst in de weg lieten staan om hun gezin uit te breiden.
“Je houdt van je kinderen, wat er ook gebeurt. Toen we uiteindelijk besloten dat we onze angst niet in de weg zouden laten staan, was de beslissing snel genomen,” zei Julie.
Toen ze in het derde trimester waren, besloten ze hun zoons toch te houden. Milo en Charlie werden gezond en gelukkig geboren. Nu kunnen Julie en Dan zich hun leven zonder hen niet meer voorstellen.
“Mijn hart knalde uit mijn borstkas toen ik ze zag. Ik was zo verliefd,” zei Julie. “Het is moeilijk om me een leven zonder hen voor te stellen, maar ik denk dat ik ze elke dag zou missen als we besloten hadden om ze niet te houden.”
Nou, dat bracht een traan in mijn ogen. Alle kinderen verdienen een kans in het leven. We zijn zo blij dat Julie en Dan besloten hebben om Milo en Charlie te houden.
Als dit ook een glimlach op je gezicht toverde, deel dit artikel dan op Facebook voor je vrienden en familie.
Je kunt ons nu ook volgen op Instagram voor meer goede verhalen, foto’s en video’s.
