Soms kom je een verhaal of persoon tegen die je geloof in de mensheid in een ogenblik herstelt.
Wel, dit is zo’n verhaal.
Op een doodgewone dag was ene Lisa Lemming Jackson, uit Georgia, in de Verenigde Staten, boodschappen aan het doen in de supermarkt. Daar komt ze een man tegen, die hulp nodig blijkt te hebben.
Het is het bewijs van de kracht en de band die mensen met elkaar blijven delen, ondanks alle conflicten die we in onze wereld zien.
Momenten van medeleven, zoals die tussen Lisa, de man die hulp nodig heeft en het winkelpersoneel, zijn voor mij het ultieme bewijs dat de mensheid nog steeds om elkaar geeft.
Het begon allemaal op een dag begin augustus, toen Lisa Lemming Jackson aan het winkelen was in haar plaatselijke supermarkt.
Terwijl ze door de gangpaden liep, maakte ze plotseling oogcontact met een oudere man, met een gepijnigde blik in zijn ogen. Hij zag eruit alsof hij wel wat hulp kon gebruiken.
Toen ze langer keek, besefte ze dat er iets niet klopte.
En haar voorgevoel bleek juist. Dit zijn Lisa’s eigen woorden over de gebeurtenis:
“Heb net 2 uur doorgebracht met een oudere man in de supermarkt. Het begon toen ik naar hem glimlachte en oogcontact maakte.
Toen ik langs hem liep zag hij eruit alsof hij iets nodig had. Ik ging terug en vroeg hem of ik hem kon helpen. De tranen welden op in zijn ogen en hij zei:
“Ik heb darmkanker en ik heb een heel zwaar ongeluk gehad, als ik uit dit karretje kom zal iedereen het weten… Wat moet ik doen?”
“De blik van zijn verloren waardigheid liet me achter met een brok in mijn keel.”
Vanaf dat moment haalden de medewerkers van de supermarkt snel doekjes en ondergoed voor ons en brachten hem discreet naar de sanitaire ruimte van hun werkgever, waar hij kleren kreeg.”
“Hij huilde en verontschuldigde zich.
Hij zei dat hij zich moest haasten, zijn vrouw was alleen thuis. Toen we naar de kassa liepen vonden we zijn boodschappen in zakken en op een of andere manier betaald.
Hij huilde nog harder.”
“Hij zei dat hij in Vietnam en de Koreaanse oorlog had gevochten en dat hij van zijn land hield, maar tot op de dag van vandaag zei hij dat hij dacht dat zijn land hem vergeten was.
We huilden allebei en ik deelde met hem mijn eigen verdriet en angsten… Hij gaf me wijze woorden en moedigde me aan dat de mensheid misschien toch nog om elkaar geeft.
Vandaag werd dat bewezen.
Dank u Elmer, dank u Kroger, voor de les en de herinnering die ik vandaag kreeg.
Ik denk dat deze vrouw een uitstekend voorbeeld is van hoe kleine acties een enorm verschil kunnen maken.
DEEL dit verhaal als je het hiermee eens bent!
