Het verhaal van Michaela DePrince is ronduit inspirerend. Meer dan dat, zelfs.
Niet alleen heeft ze alle tegenslagen overwonnen, ze heeft ook bewezen dat het aloude gezegde “beoordeel een boek niet naar zijn kaft” juist is!
Michaela DePrince, toen bekend als “Mabinty Bangurawas”, werd in 1995 in Sierra Leone geboren. Kort na haar geboorte verloor ze haar beide ouders door de burgeroorlog in haar land en werd ze in een weeshuis geplaatst. In het weeshuis begon haar nachtmerrie.
DePrince leed aan vitiligo, een aandoening waarbij de huid pigmentcellen verliest en als gevolg daarvan haar kleur verliest. Door deze aandoening kreeg DePrince witte vlekken in haar nek, wat leidde tot veel spot en scheldpartijen uit haar omgeving. Haar enige vriendin was een ander meisje met dezelfde naam als zij, “Mabinty”.
Vanwege haar toestand werd ze bestempeld als het “Duivelskind” en niemand wilde haar adopteren. DePrince herinnerde zich haar verschrikkelijke ervaring in het weeshuis en zei: “Ze rangschikten ons. Nummer één was het favoriete kind, en nummer 27 was het minst favoriete … Ik was nummer 27.”
“Ze bleven maar zeggen: ‘Waarom zou iemand het kind van de duivel willen adopteren?'” vertelde ze Today.
DePrince bracht veel dagen door in hongersnood door de verwaarlozing waarmee ze te maken kreeg. Haar leven leek hopeloos totdat ze willekeurig een foto van een ballerina in een tijdschrift tegenkwam.
In interviews zei ze: “Het was niet alleen het feit dat ze een ballerina is. Het is dat ze er gelukkig uitziet. En ik wilde gelukkig zijn,” voegde ze eraan toe, “als wat ze deed haar gelukkig maakte, dan wilde ik dat ook doen.”
Toen ze drie was, sloeg het noodlot opnieuw toe. De driejarige Michaela werd in haar buik gestoken door rebellen.
Maar haar geluk stond op het punt te veranderen. Een Amerikaanse vrouw was op weg naar Afrika om Michaela’s vriendin Mabinty te adopteren. Er was verwarring aan de kant van het weeshuis en ze belden Elaine om te verduidelijken welke “Mabinty” ze van plan was te adopteren.
Toen Elaine DePrince ontdekte dat Michaela een wees was die al 12 keer was afgewezen, besloot ze beide meisjes te adopteren en noemde ze hen “Michaela” en “Mia”. Ze vertelde haar man over het adopteren van twee meisjes nadat ze de papieren al had getekend.
De familie DePrince waren geen onbekenden voor adoptie. Het echtpaar had eerder drie jongens uit het buitenland geadopteerd. Alle drie hun adoptiezonen leden aan hemofilie.
Elaine was altijd op de hoogte van de speciale zorg die haar zonen van haar vroegen. Maar de tragedie sloeg toe toen hun bloedproduct werd aangetast door HIV. In die tijd bestonden er nog geen medicijnen tegen het virus en het gezin verloor alle drie hun zonen.
Dit zette hen ertoe aan opnieuw te adopteren. In 1999 adopteerde het echtpaar de vierjarige Michaela DePrince. Eenmaal geadopteerd, vertelde ze haar adoptieouders onmiddellijk van haar dromen om te dansen.
Haar adoptieouders moedigden DePrince’s interesse in dansen van harte aan. Elaine DePrince en haar man brachten haar zelf naar danslessen en koesterden haar interesses. Het duurde even voordat Michaela hun onvoorwaardelijke liefde en steun accepteerde.
Ze ontdekte dat haar huidaandoening een probleem was in haar carrière als danseres. Maar Elaine DePrince vertelde Michaela om door te zetten en dat haar witte vlekken eigenlijk elfenstof waren!
In juni 2020 verloor Michaela haar adoptievader en beloofde al haar optredens aan hem op te dragen. Ze schreef een welgemeend eerbetoon aan hem, waarin ze zei dat ze van haar toekomstige echtgenoot hoge verwachtingen zou hebben vanwege het voorbeeld dat haar vader voor haar had gesteld.
Door de liefde en goedkeuring die ze van haar adoptieouders kreeg, kon ze haar angsten overwinnen en is ze nu een gevierde artieste die wereldwijd erkend wordt als danseres!
“Toen ik acht jaar oud was, zei deze leraar: ‘Weet je, we doen niet veel moeite voor de zwarte ballerina’s omdat ze uiteindelijk allemaal dik worden en grote borsten hebben.'” vertelde DePrince in 2017 aan NBC.
Maar Michaela liet haar lot niet bepalen door een brutale leraar. Ze zette door en al haar jaren van hard werken betaalden zich uit met haar succesvolle carrière.
Op 17-jarige leeftijd ging ze aan de slag bij het Dance Theatre of Harlem in New York City.
Ik kan toch niet de enige zijn die erg ontroerd is als ik kijk naar de reis van deze dappere vrouw? Van de ongelofelijke pijn van haar kindertijd naar een geweldige prestatie?
Na alles wat ze heeft meegemaakt, lijkt het wel of een topballerina worden een van de “makkelijkere” dingen is die ze in haar leven heeft gedaan.
Wat een karakter heeft deze vrouw. Bekijk haar verhaal in de video hieronder:
Je kunt ons nu ook volgen op Instagram voor meer goede verhalen, foto’s en video’s.
Wat een prachtig en ontroerend verhaal! Deel haar verhaal om anderen te inspireren in hun zoektocht naar hoop!
Je kunt ons nu ook volgen op Instagram voor meer goede verhalen, foto’s en video’s.
