Nog niet zo lang geleden plaatste een vriendin van me een belangrijk bericht op Facebook.
Het onderwerp is niet nieuw, maar wel belangrijk. Na het bericht gelezen te hebben begrijp ik beter wat het is om te leven met ADHD of ADD.
Ik ben net zoals jij, maar ook een klein beetje anders.
Ik heb dezelfde gevoelens, ervaar dezelfde dingen. Alleen een tikkeltje intenser.
Wanneer ik gelukkig ben, ben ik overgelukkig. Wanneer ik boos ben, ben ik razend. Wanneer ik droevig ben, is mijn hart eigenlijk gebroken.
Wanneer iemand me kwetst, voelt het alsof de grond wegzakt onder m’n voeten. Wanneer iemand me knuffelt, voel ik me meteen weer de oude, ongeacht hoe slecht ik me voelde.
Ik neem alles persoonlijk. Alles wat gebeurt, lijkt op me gericht. En omdat mijn hersenen een soort filter missen, komt alles er meteen uit, langs mijn mond. Ik klink misschien boos, of je denkt dat ik overdrijf.
Jij hebt die filter, en ik niet. En als er dingen met me gebeuren, zijn ze meteen zeer groot. Ik krijg de kans niet om mijn gedachten te verwerken en de slechte gedachten te verwijderen. ’t Is niet realistisch.
Ik ben geen slechte luisteraar, maar soms heb ik moeite om me te concentreren. Een lekke kraan, een voorbijrijdende wagen, een koppel op een bankje. Alles wat jij kan weg filteren, blijft bij mij in mijn hoofd zitten. Ik zie je lippen bewegen maar soms kan ik niet uitmaken wat je aan het zeggen bent. Ook al doe ik echt m’n best. Sorry.
Ik doe dit niet om je te negeren, maar omdat er zoveel dingen zijn om naar te luisteren. En wanneer we in een muisstille ruimte zijn, luister ik naar de stilte en de gedachten in m’n kop. Want daar is het nooit stil.
Soms ben je me zo moe omdat ik je iets vraag en daarna opnieuw dezelfde vraag stel.
Nee, ik ben niet dom, of traag. Het is gewoon zo dat ik je antwoord ben vergeten door alle gedachten in mijn hoofd. Daardoor moet ik het je telkens opnieuw vragen.
En misschien moet ik het nog eens horen zodanig dat het blijft hangen. Zodat ik het zou onthouden.
De hele avond in de zetel liggen en films kijken lukt me niet. Na een tijdje begin ik rusteloos te worden. Ik verlies mijn concentratie ook snel en kijk naar alles, behalve de film.
Dan komt mijn lichaam me vertellen dat ik wat variatie nodig heb. Mijn geduld is snel op, ook al vond ik de film misschien goed. Geef m’n hersenen 10 minuten rust zodat we kunnen verder kijken. Mijn hoofd heeft niet dezelfde vaardigheden als jij om alle indrukken te verwerken. Daarom word ik snel moe.
Geraak je ook geïrriteerd wanneer ik altijd moet wriemelen met mijn gsm, papieren, pen, kledij en alles wat tussen m’n vingers komt te zitten? Het is gewoon mijn manier van omgaan met teveel energie. Zodat ik me kan focussen op jou.
Soms denk je wellicht dat ik jou en je gevoelens niet begrijp. Maar ik begrijp veel meer dan ik kan uitdrukken in woorden.
Want wanneer er sterke gevoelens circuleren, worden mijn hersenen erdoor gecontroleerd en krijg ik geen woorden over mijn lippen. Ik moet hard werken om mijn lichaam te controleren zodat het niets tegen mezelf of anderen doet.
Gooi ik alles overal? Chaos is mijn manier om alles georganiseerd te houden. Want er is chaos in mijn hoofd. Het is waar ik me veilig voel. Het is wanneer ik controle heb.
Heb ik je verrast door hoe kwaad ik het ene moment kan worden, en het andere moment dolblij? Je zult het niet begrijpen, hoeft ook niet. Mijn humeur wordt geregeld door mijn gevoelens, die de bovenhand krijgen. En ze veranderen snel. Mijn hersenen zijn in constante beweging. Soms heb ik geen tijd om na te denken.
Krijg ik het vaak aan de stok met anderen? Het is omdat ik onrechtvaardigheid haat, en ik weiger toe te kijken hoe anderen in de problemen raken.
Me bemoeien is mijn specialiteit. Ik doe dit niet om vervelend te doen, maar omdat ik geen angst ken. Het ontbreekt me om goed na te denken over de dingen, waardoor ik vaak in gevaarlijke situaties terecht kom. Ik wil anderen redden die ik graag zie of waar ik medelijden mee heb.
Misschien denk je dat ik een expert ben in gênante situaties? Weet je, ik vind het namelijk niet gênant om luidop te lachen, luid te praten of in plassen te springen. Ik doe wat in me op komt. Hoe ik me voel op dat moment. Ik heb geen tijd om na te denken wat anderen over me denken. Er is zoveel afleiding.
Ik begrijp instructies niet zo snel als jij. Iemand mag het me 10 minuten geleden al uitgelegd hebben, maar ik blokkeer. Dan legt iemand anders het me nog eens uit en plots begrijp ik het. Want het is niet wat je zegt, maar hoe je het zegt.
Mijn sleutels verliezen telkens wanneer ik het huis uit ben, en ze dan plots in m’n jaszak vinden wanneer we thuiskomen?
Het is gewoon iets waar je beter aan went. Mijn kop is zo druk bezig met mijn omgeving dat ik geen tijd heb om te herinneren waar alles is. Ik stop spullen weg zonder na te denken.
ADHD en ADD is hevig. We weten meer. We haten meer. We rouwen meer.
Maar houden van en graag zien doen we ook heviger. We doen het niet alleen met ons hart, maar met ons hele lichaam.
Wanneer je het allemaal even niet meer begrijpt, ga dan even naar buiten. Neem enkele minuutjes afstand van ons. We zijn nogal stressvol om mee op te trekken. Er gebeurt altijd wel iets in ons bijzijn. We bewegen constant. En we zijn niet alleen intens maar ook hyperactief.
We zijn intelligent en creatief. We denken na op een andere manier omdat we geen filter hebben. We moeten zien te overleven, dus hebben we ons eigen gedrag en manier van zijn ontworpen.
En dat moet je met rust laten. Geef ons de kans, om te zijn wie we zijn. Laat ons genieten van al het positieve dat gepaard gaat met onze gebreken. Je zal zien dat we enorm veel kunnen geven. Je zal het begrijpen. En je zal trots zijn dat je in onze buurt bent wanneer we reizen en de wereld ontdekt vanuit ons perspectief.
Dit bericht werd geschreven door Nadia Salwin. Je kan haar blog hier vinden. Mooi gedaan, Nadia!
Help ons aub deze belangrijke boodschap te delen!