Moeder baart doodgeboren baby, dan zegt vroedvrouw iets dat voor altijd in haar geheugen zal blijven staan

Miskramen komen vaker voor dan men zou denken, maar het is zeldzaam dat mensen er openlijk over praten.

Zoals meestal het geval is, is het voor mensen moeilijk om te praten over ervaringen die hen veel pijn hebben gedaan, terwijl het vaak het praten is dat mensen helpt genezen.

Misschien komt het omdat mensen zich schamen? Misschien schamen vrouwen die een miskraam hebben gehad zich? Maar waarom, vraag ik, zou iemand zich moeten schamen voor iets waar ze geen controle over hebben?

Rachel Whalen is een vrouw die precies weet hoe het voelt om een ​​kind te verliezen …

Helaas werden de tekenen van een miskraam voor Rachel niet vroeg in haar zwangerschap ontdekt. In plaats daarvan had ze een toekomst gepland voor haar ongeboren kind en ging ze het ziekenhuis in, in de overtuiging dat haar baby gezond en gezond zou zijn. Vlak voor de geboorte werf haar verteld dat haar dochter niet meer in leven was.

Wanneer zoiets verschrikkelijks gebeurt, weten de meeste mensen niet precies hoe ze moeten reageren. Hoe vertel je iemand dat ze hun kind hebben verloren?

Voor Rachel was het niet alleen liefde en steun van vrienden en familie die haar hielpen. Het waren de ervaren en medelevende verpleegsters die ze in het ziekenhuis ontmoette en die een grote rol speelden, zij die haar troostten in de nasleep van het moeten baren van een baby die al overleden was.

Nu heeft Rachel ervoor gekozen om zich open te stellen over de donkerste uren van haar leven.

Zij schreef:

“Aan de verpleegsters,

Bedankt dat jullie me hebben gered. Jullie vaardigheden en jullie kennis hebben me gered van het volgen van mijn dochter in de dood, het was jullie medeleven dat me terugleidde naar het leven. De menselijkheid die jullie hebben laten zien, heeft mij weer tot leven gebracht; jullie maakten het mogelijk om na te denken over leven na de dood.

Hiervoor ben ik jullie mijn liefde en diepe dankbaarheid verschuldigd.

Dank aan de verpleegsters die er altijd voor zorgden dat mijn man genoeg kussens had toen hij in mijn ziekenhuiskamer moest blijven. En dank aan de verpleegsters die hem ijsjes mee naar binnen lieten nemen. Je herkende dat dit een ervaring voor hem was en dat hij ook jullie zorg nodig had.

Bedankt aan de verpleegster die met me meeging toen ze me van de kraamkamer naar de IC brachten. Bedankt dat je mijn vroedvrouw was toen ik niet kon praten omdat ik te druk was met vechten voor mijn leven. Ik weet niet zeker of ik zou hebben geleefd om mijn dochter te zien als je er niet was geweest.

Dank aan de verpleegster die me leerde hoe ik mijn BH met ijszakken moest vullen om mijn melk te onderdrukken nadat mijn dochter doodgeboren was. Ik wil je ook bedanken voor het feit dat je me vasthield terwijl ik huilde om de last die ik niet kon loslaten. Je omhelzing bracht een sprankje licht in mijn donkere wereld.

Bedankt aan de verpleegster op de ICU die binnenkwam om me te wassen nadat mijn dochter was overleden. Bedankt dat je de tijd hebt genomen om me te helpen mijn gezicht te wassen en mijn haar te borstelen. Ik kan nog steeds voelen hoe het voelde om mijn haar terug in een paardenstaart te krijgen, het was een aanraking die mooi was. Het was een gebaar.

Dank aan de verpleegster die voor mijn bed gehurkt zat en me vroeg naar Dorothy. Bedankt dat je wist hoe belangrijk het voor haar was om echt te zijn, ook al was ze weg. Ik zal nooit vergeten hoe je bij me kwam zitten, alsof we vrienden waren, en vroeg: “Wil je me over haar vertellen?”

Bedankt aan de verpleegster die mijn baby aankleedde en haar foto nam. Bedankt dat je ervoor hebt gezorgd dat haar hoed haar ogen niet bedekte en dat haar handen zo sierlijk waren gepositioneerd. Die foto betekent alles voor ons.

Bedankt aan de verpleegkundigen die de tijd namen vóór de ploegwisseling. Ik wil je bedanken voor het leren van onze namen en het leren van de naam van onze dochter voordat je mijn kamer binnenkwam. Het betekende zoveel om onze namen samen te horen spreken. Het gaf ons het gevoel een gezin te zijn.

Dank aan de verpleegster die stilletjes mijn kamer binnenliep op mijn eerste nacht zonder Dorothy zodat je mijn hand kon vasthouden. Bedankt dat je me je verhaal over je eigen kind fluisterde. Bedankt dat je de eerste was die me uit de isolatie leidde die je voelt na het verliezen van een kind. Je aanwezigheid voelde te goed om waar te zijn. Ik ben er nog steeds niet van overtuigd dat ik je niet alleen maar heb gedroomd, zodat ik die eerste eenzame nacht kon doorkomen.

Ten slotte wil ik de verpleegsters bedanken die me tijdens mijn zwangerschap met Dorothy’s kleine zusje hebben gezien. Zelfs nadat Frances de wereld in kwam, was je nooit vergeten dat iemand voor haar kwam. Je wist dat de geboorte van Frances me niet de eerste keer moeder maakte. Het maakte me moeder van twee.

Veel dank”

Het is onmogelijk om voor te stellen hoe het voelt om een dood kind te baren. Toch is dat wat sommige moeders moeten doen. Ook al heb je te horen gekregen dat de baby in je maag niet meer leeft, moet je het toch bevrijden.

Mijn hart gaat uit naar Rachel, en ook naar de meelevende verpleegsters die hielpen toen haar wereld naar beneden viel.

Deel dit artikel met je vrienden en familie op Facebook om hulde te brengen aan alle verpleegkundigen en vroedvrouwen over de hele wereld. Jullie doen elke dag fantastisch werk!