Holly Gerlach uit Edmonton, Canada had ervan gedroomd om ooit moeder te worden vanaf kinds af aan. Toen ze 26 jaar was kwam die droom uit. Holly bracht haar dochter Casey ter wereld. Het ging allemaal goed en de nieuwbakken moeder was blij haar dochter naar huis te kunnen nemen.
Maar wat ze niet wist is dat haar gelukkige leven een plotselinge en dramatische wending zou nemen – slechts een paar weken na de geboorte.
Het begon allemaal toen Holly zware pijn in haar nek voelde en zwakke benen had.
Haar conditie ging snel achteruit en ze ging naar het ziekenhuis.
Toen de dokters Holly onderzochten, realiseerden ze zich hoe ernstig de situatie was: de nieuwe moeder was verlamd vanaf haar nek.
Holly werd onmiddellijk opgenomen op de intensive care.
Ze was gediagnosticeerd met het Guillain-Barré syndroom (GBS). Deze zeldzame ziekte kenmerkt zich door verlamming in de armen en benen, die met de dagen en weken toeneemt.
Volgens de dokters was het de geboorte van haar dochter geweest waar de ziekte door was ontstaan.
De ziekte treft een in de 100.000 mensen, volgens de Amerikaanse National Institute of Health.
Symptomen kunnen uit zichzelf weggaan maar in de meeste gevallen is er behandeling nodig, en in de extreme gevallen moet men op de intensive care gelegd worden.
Holly bijvoorbeeld, was zo erg verlamd dat er een apparaat nodig was om haar te helpen ademen. Alles wat ze kon doen was wachten om beter te worden, maar ze had duidelijk heel veel pijn.
Op een gegeven moment fluisterde Holly ¨Ik heb zoveel pijn,¨ in het oor van een verpleegster – iets wat de dokters erg verontrustte.
Maar gelukkig had Holly iets om voor te vechten: haar pasgeboren dochter.
Holly deed er alles aan om haar dochter elke dag te zien, hoewel het haar enorm uitputte.
Hoewel de ziekte elke spier onder haar nek had verlamd gaf Holly nooit op. Met behulp van een lift kon ze elke dag uit bed komen en in een stoel zitten.
Ze kon amper praten, maar ze probeerde op woorden van vrienden en de verzorgers te reageren om zo te communiceren.
Holly zag haar dochter iedere dag, de gedachte dat ze niet de moeder kon zijn die ze wilde zijn vrat aan haar.
Na weken aan het beademingsapparaat gebeurde er iets bijzonders wat Holly veel hoop gaf – ze kon weer uit zichzelf ademen.
Langzaam begon de verlamming in haar handen weg te trekken.
Na 70 dagen mocht Holly van de intensive care. Ze kon weer praten en zitten in een rolstoel.
Met de dag werd Holly sterker. Na 78 dagen begon ze met fysiotherapie, waar het belangrijkste was dat ze haar benen trainde. Op dag 87 stond Holly voor het eerst in drie maanden op haar eigen benen.
Holly werkte aan haar motoriek en bleef haar armen trainen totdat ze sterk genoeg was om datgene vast te houden wat ze het meest wilde…
…Haar vier-maanden-oude baby optillen en in haar armen houden!
Op dag 94 kon Holly weer lopen met een rollator.
En uiteindelijk, op dag 126 mocht Holly naar huis.
Holly moest weer leren om basis vaardigheden te doen, zoals het kammen van haar haar, schrijven, eten met bestek en lopen zonder rollator.
Maar als dat nog niet genoeg was, kijk eens wat haar een jaar later lukte:
Nu is Holly in een betere vorm dan ooit!
Ze haalt het maximale uit het leven, iets wat ze niet voor mogelijk had gehouden toen ze nog ziek was.
Met haar wilskracht lukte het Holly om te herstellen van een ziekte die haar bijna het leven kostte.
Als het niet dankzij haar moedersliefde voor haar dochter was en de steun van haar geliefden had het misschien wel anders afgelopen.
En de verpleging in het ziekenhuis verdient ook een gouden medaille, want zonder hun was Holly niet geweest waar ze vandaag de dag is.
Ik hoop dat Holly nog vele jaren kan doorbrengen met haar dochter en familie. Deel als je het daarmee eens bent!