We weten allemaal dat het leven soms in een ogenblik kan veranderen.
Voordat de Brit Alex Lewis een simpele verkoudheid kreeg, had hij nooit iets om zich zorgen over te maken.
Dagen later was zijn toestand zo verontrustend dat zijn eigen zoon hem niet meer durfde knuffelen.
“Pluk de dag”, met die spreuk worden vele mensen wakker en beginnen ze hun dag.
Doen wat we graag doen, wat ons passie en liefde geeft maakt het leven des te prettiger en absoluut de moeite waard het te leven.
In 2013 leefde Alex Lewis ook zo.
Alex had een mooie carriere, trok op met zijn vrienden en ging af en toe stappen. Hij speelde ook graag golf en hield ervan om bij zijn zoon te zijn.
Toen Alex een plotse verkoudheid kreeg, was niemand verontrust.
Ook zijn vrouw Lucy Townsend dacht dat het niets ernstig was.
Gezondheid ging snel achteruit
Alex dacht dat zijn verkoudheid snel voorbij zou zijn en dat hij snel zou kunnen terugkeren naar zijn gewone leventje.
Maar wat begon met een simpele verkoudheid eindigde in enkele ingewikkelde operaties en zelfs enkele amputaties. Dat schrijft The Guardian.
Alex begon koorts te krijgen en ontdekte dat er bloed in zijn urine zat toen hij naar het toilet ging.
Ook begon hij lichamelijk af te takelen en zijn gezondheid ging pijlsnel achteruit.
Iedereen was het er intussen over eens. Dit was geen gewone verkoudheid.
Alex had streptokokkeninfecties opgelopen die sepsis en orgaanfalen veroorzaakten.
Hij zou niet lang meer leven.
Lijdt aan ernstige infectie
Wanneer je deze bacterieen oploopt in je bloed, kan je ernstig ziek worden. Het kan de huid en spieren helemaal vernietigen. Streptokokken produceren gifstoffen die zich in het weefsel nestelen.
De symptomen zijn zo ernstig dat de bacteriën soms “moordbacteriën” worden genoemd. De ziekte is levensbedreigend en het is belangrijk om snel te handelen. De infectie kan wel worden behandeld met antibiotica.
De infectie die Alex had opgelopen bleek echter niet te behandelen met antibiotica.
“Ik belde een ambulance en binnen de 8 minuten waren ze hier. In het ziekenhuis kreeg ik te horen dat ik afscheid moest nemen van hem. “Zijn nieren waren aan het opgeven en ze zouden hem aan een ademhalingsmachine leggen,” zegt Alex’ partner Lucy.
Na een week in coma, werd Alex wakker in het ziekenhuis, maar met een grote verandering.
Armen en benen geamputeerd
Toen de infectie zich helemaal had verspreid door zijn hele lichaam, zagen de dokters geen andere mogelijkheid dan om al zijn ledematen te amputeren.
Ze waren ook genoodzaakt om een stuk van zijn mond te verwijderen.
“Ik herinner me zijn benen in het ziekenhuis, en hoe ze zwarter en zwarter werden,” zegt hij. “Tot aan mijn heup was ik helemaal zwart. Ik herinner me niet meer hoe mijn arm er uit zag, maar mijn benen wel erg duidelijk.”
Tien dagen na de verkoudheid was Alex zijn armen en benen kwijt.
Stichting gecreëerd
Door zijn grote lichamelijke veranderingen was het voor zijn zoon Sam moeilijk om hem te benaderen.
Alex, die intussen een stuk van zijn mond kwijt was, kon zelfs geen knuffel of kus van zijn zoon krijgen omdat hij er bang van was.
Dit zorgde ervoor dat het gezin uiteindelijk een fonds oprichtte om financiële hulp in te zamelen zodat Alex de middelen zou krijgen voor een beter leven.
In 2016 kon het gezin 20.000 Britse pond inzamelen om een paar armprothesen te kopen zodat hij makkelijker kon eten en dingen kon doen met beide handen.
Gezicht verschillende keren geopereerd
Nu jaren later, vertelt Alex dat het verliezen van zijn benen het beste was dat hem was overkomen.
Bovendien moest Alex verschillende operaties ondergaan in zijn gezicht en rond zijn mond.
“De tijdelijke lapjes waren erg pijnlijk en ik herinner me hoe ik wakker werd en zag hoe er lapjes van mijn huid los hingen, en ik dacht dat er iets fout was gegaan,” vertelde hij aan Metro.
“Ik moest zes of zeven operaties ondergaan in mijn gezicht omdat de enige plek dat nog huid over had in mijn lichaam, mijn schouder was. Ze moesten het litteken openen om het goed te doen lijken.”
Zo leeft Alex tegenwoordig
Vandaag is Alex nog steeds bij zijn vrouw Lucy en hun zoon.
“Ik weet dat het gek klinkt maar ik denk dat dit jaar het beste jaar uit mijn leven was. Ik heb de afgelopen vier jaar meer geleefd dan de afgelopen 33, en het deed me beseffen hoeveel ik houd van Lucy en Sam.”
“Ik had van zoveel spijt, van zoveel dingen die ik kon gedaan hebben toen ik nog armen en benen had, maar dat laat ik niet meer gebeuren.”
“Ik zou niets veranderen, in geen seconde.”
Het beste deel van Alex ongelofelijke verhaal is dat hij zijn band met zijn zoon heeft kunnen heropbouwen, en die band is volgens hem intussen “sterker dan ooit”.
“Hij is OK met alles nu, en wat ik voortdurend probeer te bewijzen is dat leven met een beperking geen probleem hoeft te zijn. Je moet ervoor vechten als je wil slagen.”
Wat een indrukwekkend en inspirerend verhaal. Wat een vechter ben je, Alex. Wij sturen je alvast veel steun en kracht!
