We leven waarschijnlijk in een van de meest stressvolle periodes in de menselijke geschiedenis.
Het is bijna triest hoe wij mensen tijd verspillen en dingen achterna jagen, het perfecte moment, de beste baan.
Soms voelt het alsof we de reis zelf missen, de reis die we het leven noemen.
En het leven is niet altijd perfect – hoewel dat wel zo lijkt als je de foto´s van vrienden op Facebook of Instagram ziet.
Soms gaat het om het zien van de grote dingen in iets kleins en per dag leven.
En soms moet je je dromen realiseren, in plaats van ze achterna te jagen.
En daarom delen we deze brief van een 83-jarige vrouw aan haar vriendin. We kunnen niet verifiëren of hij echt is of niet, maar de woorden gaan recht in het hart, zeker de laatste zin.
Lieve Bertha,
Ik lees meer en word minder snel oud.
Ik zit in de tuin terwijl ik van het uitzicht geniet, zonder mij druk te maken om het onkruid in de tuin.
Ik breng meer tijd door met mijn familie en vrienden en werk minder.
Wanneer mogelijk zou het leven een patroon moeten zijn van ervaringen om te bewaren, niet iets om onder te lijden.
Ik probeer deze momenten nu terug te halen en ze te vieren.
Ik bewaar niets: we gebruiken ons goede servies en glazen voor elke gelegenheid, zelfs voor iets kleins als nieuwe bloesem aan de bomen.
Ik draag mijn mooiste kleren naar de markt. Mijn theorie is dat als ik er goed uit zie, ik precies voor $28.49 een zak boodschappen kan halen.
Ik bewaar mijn parfum niet voor speciale momenten, maar draag het voor de mensen in de telefoonwinkels en de beambten bij de bank.
´Binnenkort´ en ´op een dag´ worden steeds minder gebruikt in mijn woordenschat. Als het het waard is om te doen of te zien, dan wil ik het nu doen of zien.
Ik weet niet wat anderen hadden gedaan als ze wisten dat ze hier morgen misschien niet meer waren. Ik denk dat ze familieleden en vrienden zouden bellen. Ze zouden misschien wat voormalige vrienden bellen om zich te verontschuldigen voor ruzies uit het verleden. Ze zouden waarschijnlijk uit eten gaan. Ik denk het, ik weet het niet.
Het zijn de kleine dingen die nog gedaan moeten worden die me boos zouden maken als ik wist dat ik geen tijd meer had. Boos omdat ik niet de brieven had geschreven die ik dezer dagen wilde schrijven. Boos en spijtig, dat ik mijn echtgenoot en ouders niet vaak genoeg vertelde hoeveel ik van ze hield.
Ik probeer niks meer tegen te houden, niks meer te sparen, niks te stoppen wat ons leven minder plezierig zou maken.
En elke morgen als ik mijn ogen open, vertel ik mijzelf dat het een speciale dag is. Elke dag, elke minuut, elke adem is een gift.
Het leven is misschien niet het feestje waar we op hoopten, maar nu we er toch zijn kunnen we net zo goed dansen.
Deel dit alsjeblieft met iemand waar je omgeeft. En onthoud, leef je leven zolang we het nog kunnen!