Marco Deplano is een arts die werkt als arts op Sardinië, Italië. Hij is jong voor een dokter, maar vanwege de aard van zijn beroep heeft hij al veel dingen in zijn leven meegemaakt; een beetje goed, andere niet zo goed.
Toen hij op een dag aan het werk was, ontmoette hij een oude vrouw die zo’n grote indruk op hem maakte dat hij haar de rest van zijn leven zal herinneren. Hij was zo ontroerd door hun ontmoeting dat hij besloot de ontmoeting te delen in een Facebook-bericht. Het is sindsdien viral gegaan en het is niet moeilijk om te zien waarom …
In zijn bericht stond:
“Vandaag kreeg ik een oproep om een consult in een andere afdeling te doen. Het ging over een patiënt met terminale kanker en nierinsufficiëntie als gevolg van compressie van de urineleiders. De vrouw die ik daar ontmoette, was tussen de 70 en 80, met worteloranje haar en vlekkeloze roze nagellak.
– Goedemorgen mevrouw.
– Goedemorgen, dokter.
Ik keek in haar dossier, deed een onderzoek en herhaalde de echografie.
– Mevrouw, uw nieren worstelen: ze kunnen urine natuurlijk niet meer verwerken, dus ik zal een buis moeten inbrengen, een soort klep die de obstakels omzeilt. Dus dan plas je in twee buizen verbonden met twee zakken …
– Pardon, dr .: Dat betekent dat ik ook nog een zak onder me krijg?
(Ze had al een colostoma gehad.)
– Ja mevrouw.
Er viel een lange stilte. Het voelde eindeloos. Maar toen keek ze eindelijk glimlachend naar me op.
– Sorry, hoe heet je?
– Deplano.
– Nee, je naam.
– Marco.
– Marco … wat een mooie naam. Heb je een ogenblik?
– Natuurlijk, mevrouw.
– Weet je, ik ben al dood. Begrijp je?
– Sorry, nee …
– Ik ben 15 jaar geleden al gestorven. Toen mijn 33-jarige zoon een hartaanval kreeg en stierf. Ik stierf die dag ook.
– Het spijt me zeer.
– Ik stierf toen, met hem. En toen stierf ik tien jaar geleden opnieuw toen ze me met deze ziekte hadden gediagnosticeerd. Maar nu hoef ik niet meer te doen alsof.
– Mijn kinderen worden opgevangen, ook kleinkinderen. Wat heeft het voor zin om een paar extra dagen met deze tassen te leven, met leed en zoveel werk voor mij en mijn geliefden?
– Ik heb mijn waardigheid. Word je beledigd als ik niets wil? Ik ben moe. Ik ben klaar om mezelf toe te vertrouwen aan de handen van God. Vertel me de waarheid, zal ik lijden?
– Nee mevrouw. U kunt doen wat u wilt. Maar het is geen grote ingreep …
– Marco, ik zei nee. Het is mijn leven. Ik heb besloten. Als je iets wilt doen, laten we de transfusie stoppen. Dan kan ik naar huis gaan en ijs eten met mijn kleinzoon.
Elk woord dat ze zei verwijderde mijn verdediging, alsof ze bloemblaadjes van een bloem afnam. Ik vergat mijn uitputting, mijn woede en frustratie, alles. Ik vergat de studiejaren, de duizenden pagina’s die ik had gelezen, de regels, de feiten. Ik voelde me naakt en ontwapend tegenover deze openhartigheid, dit besef van de dood.
Ik draaide me om om in het dossier te schrijven zodat de verpleegster de tranen in mijn ogen niet zou zien. Ik was zo ontroerd. Iedereen die mij kent weet, weet dat ik zo niet ben.
Marco, raakt dit jou?
– Ja, een beetje, mevrouw. Het spijt me.
– Nee, het is leuk. Dank je. Ik voel me er belangrijk bij. Luister, doe me alsjeblieft een andere gunst. Als mijn kinderen komen en naar je schreeuwen, bel me dan. Ik zal ze zeggen om te stoppen. Schrijf dat ik in orde ben. Oke?
– Ja mevrouw.
– Marco, kan ik je iets anders vragen?
– Zeker!
– Jij bent speciaal. Ik weet dat je ver zult komen. Geef me een kus, zoals je zou doen als je mijn zoon was – vind je het erg?
– Natuurlijk niet.
– Ik zal voor je bidden. En voor mijn zoon. Ik hoop je nog eens te zien.
– Ik ook. Dank u mevrouw.
Ze gaf me de grootste les van mijn leven, met die simpele woorden. De dood is het laatste deel van het leven. Er is geen behoefte aan angst, angst of egoïsme. Dingen die jarenlange studie je niet leren. Ik voelde me daar zo klein.
Lijden maakt deel uit van liefde, het brengt mensen soms zelfs meer samen dan liefde zelf. En soms is een vriendelijk woord een krachtiger middel dan het meest moderne medicijn. Wat je ook denkt, koester de reis. “
Deel dit belangrijke verhaal alstublieft met je dierbaren. Laten we samen mensen herinneren aan wat echt belangrijk is in het leven.