De dood is onvermijdelijk, en vroeg of laat ervaren we allemaal het verdriet en de pijn van het verlies van een geliefde.
Het kan moeilijk zijn om om te gaan met het verdriet dat volgt. Wanneer een naast familielid overlijdt, blijft er een leegte achter die diep snijdt, en hoewel mensen zeggen: “tijd heelt alles”, zal het verdriet altijd bij ons zijn. Het is gewoon zoals het is.
Een verhaal dat dat gevoel onder woorden brengt, is het verhaal van Bobby Moore en zijn geliefde vrouw Jerry. Na 59 jaar huwelijk stierf Jerry – en Bobby bleef alleen achter.
Toen fotograaf April Yurcevic Shepperd de rouwende weduwnaar voor de kist van zijn vrouw zag, werd ze zo diep geraakt dat ze het moment vastlegde. De woorden die daarbij hoorden en het hartverscheurende beeld waren nooit bedoeld om te worden gepubliceerd – maar na de wens van het gezin dat het verhaal verder zou gaan en hopelijk anderen door het rouwproces zou helpen, deelde ze het op Facebook.
Dit is een verhaal over hoe verdriet een onvermijdelijk deel van ons leven is, maar ook een liefdesverhaal dat sterker is dan al het andere in de wereld. Het is misschien een beetje lang, maar ik raad je aan helemaal tot het einde te lezen – ik beloof het dat het het waard is.
“Vandaag was ik getuige van een liefdesverhaal. Niet het soort liefde dat gedeeld wordt door jonge mensen die vol passie zijn. Het was niet het soort bedauwde liefde dat pasgetrouwden ervaren en geboeid door het idee van toewijding en een nog lang en gelukkig leven.
In een wereld als die van ons, waar geloften net zo snel worden verbroken als dat ze worden gemaakt, was wat ik vandaag zag een zeldzaamheid, een diamant. Vandaag zag ik een man, een gebroken man, die waakte over zijn meest waardevolle bezit. Hier werd de liefde gepersonificeerd.
Toen hij de kamer binnenliep waren zijn stappen trillerig, maar zijn vastberadenheid was niet ontmoedigd. Zijn ogen waren gericht op zijn bestemming aan de voorkant van de kamer. Een stalen grijze kist stond onder de gekleurde lichten. De helft van het deksel stond open; de gesloten helft bevatte een krans van mooie bloemen versierd met linten waarop de woorden ‘vrouw’ en ‘moeder’ te lezen waren.
Bij het naderen leunde hij naar beneden en kuste haar gebalsemde lippen, zijn tengere lichaam wankelde om rechtop te blijven staan.
Vriendelijk en zacht sprak hij tegen haar. Zeker, deze woorden zijn ontelbare keren gesproken, maar deze keer was
het anders.
“Ik weet dat je me niet kunt horen,” fluisterde hij. “Maar ik hou van je.” En zijn tranen vielen in haar kist.
Familie-bezoek was pas over een uur gepland, maar hij was al vroeg gekomen. Hij zou de laatste paar uur niet verkwisten. Al meer dan 60 jaar was hij aan haar zijde geweest, maar het was nog steeds niet genoeg.
Dus hij pakte een stoel en ze gingen zitten. Een wandelstok aan zijn rechterkant, zijn overleden vrouw links van hem, zo zat hij bijna een uur lang naast de kist. Hij aaide over haar armen en streelde haar handen. Het was alsof hij haar troostte, maar de waarheid was dat hij zichzelf troostte.
Het leek hem niet te storen dat haar huid koud was, haar lichaam stijf; het hinderde hem ook niet dat ze niet reageerde op de woorden die hij fluisterde. Hoe vreemd het ook leek, dit had een normale avond thuis kunnen zijn. Behalve de overvloed aan weelderige flora en kleine cadeautjes die door sympathieke vrienden waren gestuurd, leek dit scenario volkomen normaal.
Toen de familie begon binnen te druppelen, zat hij daar nog steeds, haar hand vasthoudend.
‘Ze ziet er goed uit, toch?’ Vroeg hij toen zijn kinderen naderden. Iedereen was het ermee eens. En zij huilden.
Bijna vijf uur bleef hij in de buurt, uitgeput en moe, tot zijn lichaam het niet meer aan kon en zijn geest smeekte om rust.
Ik stond vol ontzag te kijken hoe deze man zijn trouw toonde. Nog nooit had ik een man zo gebroken gezien, beroofd van zijn geluk door de vloek van de dood. Ik vroeg me af hoe ik hem zag, wat zou hij morgen en de dag daarna doen? Vandaag was het makkelijke gedeelte.
Vandaag was ze nog steeds hier, liggend naast hem, in staat om te worden aangeraakt of gezien of gekust. Morgen, nadat ze diep in de grond zou zijn gelegd en hij zou zijn teruggekeerd naar hun huis, wat dan? Haar spullen zouden er nog steeds zijn – de geur van haar huid, gekrabbelde boodschappenlijsten, haar favoriete stoel, restjes in de koelkast, hun bed. Hun bed. Hoe slaap je alleen na 59 jaar naast je partner te hebben gelegen? Ik kan me niet voorstellen ooit nog te gaan slapen.
Vandaag was ik getuige van een liefdesverhaal. En ik zal het morgen weer zien wanneer het verhaal eindelijk eindigt en het podium leeg is en de lichten uitgaan.
Voor Bobby en alles wat hij is. ‘
Writer’s Note: At the request of the Bobby Moore and his family, I am sharing this narrative and photograph. This story…
Posted by April Yurcevic Shepperd on Wednesday, January 31, 2018
Aan al diegenen die rouwen, hoop ik dat je harten spoedig zullen helen. Je dierbaren zullen altijd bij je zijn, en de liefde die je zo sterk voelde kan je in de toekomst blijven inspireren.
Hopelijk kan het verhaal van deze man anderen helpen kracht te vinden in moeilijke tijden. We mogen nooit vergeten dat onze geliefden nog steeds bij ons zijn, hetzij in onze harten of op een pluizige kleine wolk daarboven in de hemel. Als je het daarmee eens bent, deel dit verhaal dan met je vrienden op Facebook.